آیا در فضا زودتر پیر می شویم؟ پاسخ ناسا با بررسی دو برادر دوقلو را بخوانید

ناسا ایده جالبی را اجرا کرده است. این سازمان دو برادر دوقلو را تحت نظر گرفته است؛ یکی از این دو برادر برای حدود یک سال در فضا مشغول انجام ماموریتی خاص بوده و برادر دیگر تمام این زمان را بر روی زمین سپری کرده است. نتیجه این تحقیق نشان داده است که اکثر تغییراتی که در فضا بر سر بدن انسان رخ می‌دهند دائمی نیستند. اسکات کلی که از ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۶ را در ایستگاه فضایی بین‌المللی مشغول به کار بوده است، تغییرات فیزیکی و ژنتیکی فراوانی را تجربه کرده است؛ تغییراتی که برادر و فضانورد همراهش یعنی مارک کلی که زودتر از اسکات به زمین بازگشت، هیچ کدام را تجربه نکرده است. در ادامه با ترنجی همراه باشید تا ببینیم آیا آیا در فضا زودتر پیر می شویم؟ پاسخ ناسا با بررسی دو برادر دوقلو را بخوانید.

وقتی اسکات کلی به زمین بازگشت، بدن او به مرور به حالت طبیعی خودش برگشت. البته هنوز برخی از این تاثیرات در بدن اسکات دیده می‌شود و همین برای دانشمندان چالش‌هایی را به وجود آورده است؛ دانشمندانی که به فکر سفرهای فضایی طولانی‌تر مثل سفر به مریخ هستند.

استیو پلاتس، معاون دانش پژوهان برنامه تحقیقات انسانی ناسا در کنفرانسی که روز پنج‌شنبه در رابطه با نتیجه این تحقیقات توسط خود ناسا برگزار شد در این مورد گفت “پس از بررسی تغییراتی که در اسکات ایجاد شده است، مشخص شد که اکثر این تغییرات بعد از این‌که او به زمین برگشت در مدت خیلی کوتاهی به حالت طبیعی خود بازگشته‌اند.” نتیجه کامل این تحقیقات روز پنج‌شنبه در مجله ساینس منتشر گردید.

ناسا متوجه شد که تلومرهای اسکات به خاطر ماندن در فضا دراز‌تر شده‌اند. تلومرها که در واقع پایانه‌های فیزیکی کروموزم‌های خطی در بدن انسان هستند، متناسب با افزایش سن کوتاه‌تر می‌شوند. این یافته، دانشمندان برنامه تحقیقات انسانی ناسا را شگفت زده کرد، چون از تلومرها به عنوان ابزاری برای سنجش عمر انسان استفاده می‌کنند. اهالی علم در حال حاضر از تطویل تلومرها به عنوان راهی برای معکوس کردن روند پیر شدن و همین‌طور درمان سرطان کمک می‌گیرند. آن‌ها هنوز نمی‌دانند تلومرهای برادران کلی که مدتی را در فضا به سر برده‌اند، به چه علتی طولانی‌تر شده‌اند و مشتاق یافتن پاسخی برای این معما هستند.

آیا ما در فضا زودتر پیر می شویم؟

یکی دیگر از یافته‌های شگفت انگیز این تحقیق این بود که پس از بازگشت کلی از فضا به زمین، تلومرهای او کوچک‌تر گردیدند و حتی کوتاه‌تر از زمان پیش از سفر به فضا شدند. تلومرهای کوچک‌تر نشانه‌ای از پیری و بیماری هستند. سوزان بیلی، یکی از نویسندگان نتایج این تحقیق، می‌گوید که این اولین بار است که در طی یک تحقیق، طول تلومرهای فضانوردها سنجیده می‌شود.

تغییرات فیزیکی و روانی هم در میان بوده‌اند. یک سال در فضا بودن سبب شده است که شریان کاروتید و شبکیه اسکات کلی تا حدی ضخیم‌تر شود و در نتیجه بینایی او ضعیف‌تر گردیده است. چنین آثاری در سفرهای فضایی طبیعی قلمداد می‌شوند. اسکات می‌گوید که هر بار از خواب بیدار می‌شود، پاهایش “مثل هندوانه باد می‌کنند.” بعلاوه تغییراتی هم در رفتار میکروب‌های روده و حالات ژنتیکی به ثبت رسیده است. پس از ماندن در زمین، اکثر این تحولات به مرور به شکل طبیعی خود برگشته‌اند، ولی هنوز برخی صدمات به DNA همچنان باقی مانده‌اند. توانایی‌های شناختی اسکات هم پس از یک سال ماندن در فضا کمی کاهش یافته است، تغییری که حتی شش ماه پس از رسیدن او به زمین همچنان باقی مانده است. کلی یک بار در فضا واکسن آنفولانزا زده است و بدنش دقیقا همان واکنشی را نشان داد که در روی زمین از خودش باید نشان بدهد. این موضوع ثابت کرد که سیستم ایمنی بدن در فضا هیچ تغییر عملکردی ندارد.

دانشمندان معتقدند که این تحقیق می‌تواند نقاط کور علمی در زمینه تاثیر سفرهای فضایی بر روی بدن انسان را روشن نماید. ضمنا این مشاهدات به ما در درک واکنش‌های بدن به دیگر عوامل همچون بیماری‌ها یاری می‌رساند. جیم فوگتری، محقق ارشد برنامه تحقیقات انسانی ناسا در این مورد می‌گوید “تحقیقات صورت گرفته روی این دو برادر دوقلو به طور واضح و موشکافانه ما را با انعطاف پذیری و استحکام بدن افرادی که با محیط سفرهای فضایی سازگار شده‌اند، آشنا می‌کند.”

به نظر جالب می رسد و شاید قدم بسیار کوچکی در زمینه فهم آینده انسان در فضا باشد.