یکی از محبوب ترین عبارات امروزی دنیای فناوری، HDR است. به هر کجا که بروید، تلویزیون ها، سرویس های پخش ویدئو، کنسول های بازی و حتی تلفن های هوشمند را مشاهده می کنید که سازگار با HDR هستند. اما واقعا HDR چیست؟ مفاهیم HDR10 و Dolby Vision به چه معنا هستند؟ در هر دستگاه یا هر عکاسی و فیلم برداری به مانند بوده یا متفاوت خواهند بود؟ این یک مقاله طولانی است که دوست دارد تمام آن چیزی که نیاز دارید درباره این مفاهیم بدانید را یکجا به شما ارایه کند، به نوعی کمپوت HDR است 😅 و از دستش ندهید.
عنوان HDR که در سال ۲۰۱۵ معرفی شد، قرار بود فراتر از افزایش رزلوشن غیرقابل تصور باشد که بیشترین پیشرفت های ویدئویی را در آن مرحله مشخص می کرد و کار معنی دارتری را انجام می دهد. در اینجا هدف به جای داشتن پیکسل بیشتر داشتن پیکسل بهتر بود. تمرکز بر بهبود محدوده پویا (Dynamic Rang) با اجازه دادن به تغییر بیشتر در سطح خروجی نور و در عین حال اجازه دادن به طیف وسیع تری از رنگ بود.
تفاوت با HDR و بدون آن
از آن زمان محبوبیت HDR بسیار زیاد شده است، به طوری که در بین تولیدکنندگان به یک موضوع دیگر، که اکنون می توانند با نام اختصاری بازاریابی آن محصولاتشان را به فروش برسانند، محبوبیت زیادی پیدا کردند. همراه با آن، ما جمله ساده “سفیدهای روشن تر، سیاه عمیق تر” را نیز بدست آوردیم. اما اگر از یک فرد عادی بپرسید که واقعاً از این عبارت یا هر یک از بازاریابی های اطراف HDR و فرمت های مختلف آن چه چیزی می فهمد، احتمال به این پاسخ خواهید رسید که آنها واقعاً نمی دانند چیست.
بنابراین امروز ما سعی می کنیم برخی از غبار اطراف HDR را از بین ببریم و سعی کنیم توضیح دهیم که معنی آن چیست. از جمله این موارد می توان به تفاوت HDR با “SDR” معمولی قدیمی، نحوه ساخت آن، حتی این که Dolby Vision چیست، اشاره کرد.
همانطور که گفتم این یک مقاله طلانی و حتی طولانی ترین مقاله ارایه شده در ترنجی است، پس آماده باشید 😎.
اگر می خواهیم HDR یا High Dynamic Range را درک کنیم، ابتدا باید با اصول کار شروع کنیم و آن قسمت “محدوده پویا” است. محدوده پویا در جقیقت تفاوت بین کمترین و بالاترین مقادیری است که می تواند تولید شود.
اگرچه در زمینه های مختلفی مورد استفاده قرار می گیرد، در این مقاله ما فقط به محدوده پویا مربوط به نمایشگرها و دوربین ها خواهیم پرداخت. برای نمایشگرها، دامنه دینامیکی تفاوت بین روشن ترین و کم نورترین نور ساطع شده ممکن است. برای دوربین ها، درخشان ترین و کم نورترین نوری است که می تواند در هر محیط خاصی ضبط کند. (توجه داشته باشید که این این تعریف پایه است و نباید با تعریف عامیانه تر “سایه های روشن و نورهای پرنور کنترل شده” که بیشتر در عکاسی استفاده می شود؛ اشتباه بگیرید)
گام ها
محدوده پویا در مقادیر درخشندگی معمولاً برحسب “گام” (در انگلیسی Stops) اندازه گیری می شود، که واحد مطلق نیست بلکه دو برابر شدن مقادیر خروجی نور است. با هر دو برابر شدن نور، یک گام دیگر در دامنه دینامیکی بدست می آورید.
برای داشتن تجربه فیلمبرداری با محدوده پویای بالا، باید به پشتیبانی همه جانبه (معادلی برای End-to-End) برسید. این بدان معنی است که از دوربین محتوا به مجموعه ویرایشگر رفته تا به فرمت نهایی ارائه محتوا، کدگذاری (Encoding) شود و در نهایت، تلویزیون شما باید از HDR پشتیبانی کنند. در غیر این صورت روند به خطر می افتد و نتیجه نهایی یا HDR نخواهد بود یا قادر نخواهد بود تجربه خوبی را ارائه دهد.
ویدیوی دیجیتال معمولی شما، یا آنچه اکنون به عنوان فیلم “محدوده پویا استاندارد” شناخته می شود، دارای پارامترهای زیادی در تعریف آن است. بیایید از ویدیویی که روی یک دیسک استاندارد Blu-ray HD می گیرید، مثال بزنیم.
فیلم موجود در اکثر دیسک های Blu-ray HD یک پرونده استاندارد H.264 و 8 بیتی 4:2:0 است. اما این ها یعنی چه؟
H.264 کدک بوده و یکی از رایج ترین فرمت های ویدیویی در جهان است.
8 بیت عمق بیت است، جایی که به هر یک از پیکسل های R-G-B اطلاعات 8 بیتی رنگ اختصاص داده شده است، که منجر به کل اطلاعات رنگ 24 بیتی می شود. تعداد رنگها برای یک عمق بیت خاص، ۲ به توان n است، جایی که n عمق بیت است بنابراین یک سیگنال 24 بیتی می تواند تا 16.77 میلیون رنگ داشته باشد. (فکر کنم حالا متوجه منظور ۱۶ میلیون رنگ نمایشگرها شده باشید.)
4:2:0 زیرمجموعه رنگی است، که راهی برای فشرده سازی با کاهش اطلاعات رنگ است. 4:2:0 دارای نیمی از وضوح افقی و نیمی از وضوح عمودی کروما یک سیگنال کامل 4: 4: 4 یا RGB است که برای محتوای ویدیویی مناسب است اما برای استفاده از محاسبات مناسب نیست زیرا متن در مقادیر کمتر از زیرمجموعه تار می شود.
موضوع بعد، فضای رنگ است. محتوای Blu-ray در Rec. 709 تنظیم شده اند. فضای رنگی این تقریباً معادل فضای رنگی sRGB است که برای رایانه ها و اینترنت استفاده می شود، با همان نقطه سفید 6504K یا D65. با این حال Rec 709 دارای گاما 2.4 در حالی که sRGB دارای 2.2 گاما است.
فضای رنگ، طیف رنگهای موجود را مشخص می کند. هر رنگ را می توان به یک نقطه خاص در این “فضای” سه بعدی ترسیم کرد، که توسط طیف وسیعی از رنگهای قابل مشاهده برای چشم انسان تعریف می شود. گاما عملکرد انتقال الکترواپتیکی یا EOTF برای فیلم استاندارد دامنه دینامیکی است، که یک معادله ریاضی است و سیگنال های الکتریکی ورودی را به اطلاعات رنگی قابل مشاهده تبدیل می کند.
مقدار گاما مقدار روشنایی رنگها را در محتوا کنترل می کند و تغییر مقدار گاما تمام مقادیر رنگ درون آن محتوا را تغییر می دهد. اگر بخواهید مقدار گاما را از 2.4 به 2.2 تغییر دهید، این باعث روشن شدن کل تصویر می شود. به همین ترتیب، اگر یک قطعه از محتوای تنظیم شده برای گاما 2.4 بر روی صفحه نمایش کالیبره شده به گاما 2.8 مشاهده شود، کل تصویر تیره به نظر می رسد.
گاما
سرانجام، حداکثر درخشندگی (luminance) وجود دارد. یک فیلم محدوده پویا استاندارد با حداکثر روشنایی ۱۰۰ نیت تنظیم می شود. Colorists (یک هنرمند یا طراح که از رنگ به روشی خاص یا ماهرانه استفاده می کند.) مانیتور SDR خود را به ۱۰۰ نیت در یک اتاق کالیبره می کنند که فقط چند نیت بالاتر از سطح تاریک است و اطمینان حاصل کند که سفیدترین سفیدها از ۱۰۰ نیت تجاوز نمی کنند در غیر این صورت آنها آن را احاطه می کنند.
این محدودیت درخشندگی، بزرگترین محدودیت فیلم SDR است. در حالی که فاکتورهای دیگری مانند عمق بیت، نمونه برداری از رنگ و فضای رنگ متغیر است و شما می توانید مقادیر بالاتر مانند 10 بیتی، 4: 4: 4 یا Rec. 2020 در یک فیلم SDR داشته باشید اما مقدار درخشندگی همیشه ۱۰۰ نیت خواهد بود.
معنی این امر آن است که محدودیت شدیدی در محدوده پویا محتوا وجود دارد زیرا تفاوت بین 100 نیت و 0 نیت فقط در حدود۶ گام است که زیاد نیست. این منجر به کنتراست بسیار کمی در تصویر می شود زیرا روشن ترین مقادیر فقط می توانند کمی روشن تر از تاریک ترین مقادیر باشند.
این تفاوت برای تولید محتوای واقعی کافی نیست. وقتی در یک روز آفتابی قدم به بیرون می گذارید، می توانید اجسامی را داشته باشید که نور را در حدود ده ها و هزاران نیت منعکس کنند. خورشید خود بیش از یک میلیارد نیت نور تولید می کند.
چشمان ما حتی نمی توانند همه آن دامنه پویا را با موفقیت ببینند، به همین دلیل عنبیه چشم ما در نور شدید کوچک می شود و دوباره در سایه ها کاملا باز می شود. اما هنوز هم می توانیم اجرام درخشان، مانند اتومبیل سفیدی را که در آفتاب می درخشد و فوق العاده درخشان است ببینیم. این دقیقاً همان چیزی است که در تلویزیون ها از دست رفته است و هیچ کجا آن روشنایی وجود ندارد.
مطمئناً می توانید یک صفحه نمایش SDR را از ۱۰۰ نیت روشن تر بسازید و بیشتر آنها هم بالای ۱۰۰ نیست هستند، اما این دامنه دینامیکی یا کنتراست نمایشگر را افزایش نمی دهد بلکه باعث روشنایی کل تصویر، از جمله اطلاعات سایه می شود. برای بازتولید دقیق شرایط دنیای واقعی، به نمایشگرها و محتوایی نیاز داریم که بتواند در نقاط برجسته به اندازه کافی روشن شود و در عین حال سطح نور مناطق سایه را حفظ کند.
این همان جایی است که محدوده پویا بالا یا HDR وارد می شود. مزیت اصلی فیلم با دامنه دینامیکی بالا افزایش مقدار حداکثر درخشندگی است و با کمک عملکرد انتقال الکترواپتیک جدیدی به نام Perceptual Quantizer یا SMPTE ST 2084 به این مهم دست می یابد.
این عملکرد انتقال به فیلم های HDR اجازه می دهد مقادیر درخشندگی تا ۱۰۰۰۰ (ده هزار) نیت داشته باشند. HDR همچنین دارای نقطه سیاه کمتری برابر با 0.0001 نیت در مقایسه با کف سطح سیاه و سفید 0.01 نیت برای SDR است ، که به شما امکان می دهد اطلاعات بیشتری را در ناحیه سایه قبل از اینکه به رنگ سیاه در بیاید، ببینید. نتیجه این مقادیر درخشندگی حداقلی و حداکثری به محتوای HDR اجازه می دهد دامنه دینامیکی گسترده ای داشته باشد، که با محتوای استاندارد یا SDR غیرممکن است و به محتوای HDR آن اجازه می دهد واقع بینانه تر به نظر برسد.
متأسفانه، عدد کامل ۱۰ هزار نیت برای موارد با درخشندگی بالا از دسترس فناوری صفحه نمایش موجود، خارج است. درخشان ترین مانیتورهای مسترینگ که ده ها هزار دلار هزینه دارند می توانند به ۴۰۰۰ نیت برسند اما بیشتر تلویزیون های مصرف کننده نمی توانند از ۱۰۰۰ نیت تجاوز کنند، با مدل های OLED حتی کم نور تری ارایه می شود.
صرف نظر از محدودیت های موجود، محدودیت های نظری بالاتر HDR به ما آزادی بیشتری را تنظیم محتوا ارائه می کند. رنگ آمیزی (colorists) حرفه ای و مهندسین مسترینگ اکنون بوم بسیار بزرگتری برای ترسیم تصویر خود دارند. یک فیلم HDR لزوما به معنای روشن تر بودن فیلم نیست. در حقیقت، اگر به بیشتر محتوایی که امروز در HDR تسلط دارند نگاه کنید، بسیاری از اطلاعات ویدیو همچنان زیر ۱۰۰ یا ۲۰۰ نیت است.
این به این دلیل است که همه چیز نباید خیلی روشن باشد. تصور غلط رایج در مورد HDR این است که همه چیز را روشن تر می کند اما اینطور نیست. در حقیقت HDR آن چیزی است کخ اجازه می دهد فضای پیشرفت بیشتری داشته باشید. بنابراین به عنوان مثال، اگر صحنه ای در داخل یک اتاق تاریک در حال وقوع است اما با یک لامپ روشن در جایی از قاب، اتاق می تواند زیر ۱۰۰ نیت روشنایی باشد اما لامپ اکنون می تواند ۸۰۰ نیت باشد اگر کارگردان بخواهد حتی ۲۰۰۰ نیت باشد. آنچه که این ایجاد می کند کنتراست است، جایی که اتاق واقعا تاریک است اما چراغ می تواند آن تاریکی را بریده و درخشانتر شود، دقیقا مانند آنچه در زندگی واقعی رخ می دهد.
این تفاوت بسیار بزرگتر در مقادیر نوری، همان چیزی است که HDR روی میز می آورد و SDR نمی تواند به آن دست یابد. باز هم، اگر بخواهید نمایشگر خود را با SDR بیشتر روشن تر کنید، این باعث روشنایی کل اتاق می شود، چیزی که ما می خواهیم نیست. هدف در اینجا کنتراست است، نه فقط روشنایی.
این روش را می توان در بسیاری از قسمتهای قاب استفاده کرد. به مناطق کوچک روشن که به عنوان نقاط برجسته ویژه نیز شناخته می شوند، می توان مقادیر درخشندگی بالاتری را در فرآیند ویرایش اختصاص داد تا درخشش بیشتری نسبت به بقیه محیط ها به روشی واقع گرایانه داشته باشند. باز هم باید گفت که هدف در اینجا این است که کنتراست داشته باشیم، نه فقط به خاطر آن همه چیز را روشن تر کنیم. اگر یک هنرمند رنگ آمیزی (colorists) یا کارگردان احساس می کند که هیچ چیزی نباید روشن تر از ۲۰۰ نیت در یک صحنه خاص یا حتی کل فیلم باشذ، آنها می توانند این کار را انجام دهند (و برخی انجام می دهند).
دامنه دینامیکی گسترده تنها بخشی از داستان HDR است. HDR همچنین از طیف گسترده ای از رنگ یا WCG پشتیبانی می کند. گرچه برای محتوای استاندارد، محدوده پویا اختیاری است اما WCG بخشی از مشخصات قالب ویدیوی HDR است، بنابراین همیشه می توانید انتظار داشته باشید که از برخی از رنگهای گسترده در محتوای HDR خود استفاده کنید. فرمت های HDR از Rec گسترده تر استفاده می کنند. فضای رنگی 2020 اگرچه محتوای موجود در آن اغلب به فضای رنگی کوچکتر DCI-P3 تسلط پیدا می کند، زیرا نمایشگرهای زیادی وجود ندارد که بتواند فضای کامل ۲۰۲۰ را پوشش دهد.
دقیقاً مانند محدوده پویا (Dynamic Range) وجود WCG لزوماً به این معنی نیست که همه چیز باید پر جنب و جوش و بیش از حد اشباع به نظر برسد. WCG بوم را یک بار دیگر گسترش می دهد و طیف رنگ بیشتری را برای هنرمندان فراهم می کند تا وقتی محتوای اصلی HDR خود را درجه بندی می کنند، با آنها بازی کنند. بیشتر رنگ هایی که روی صفحه خواهید دید ممکن است همچنان در فضای Rec. 709 باشد. اما گاهی اوقات اگر یک هنرمند احساس کند سایه سبز خاصی را که بدنبال آن است، خارج از محدوده فضای 709 قرار دارد، اکنون آنها گزینه انتخاب گسترده تر مجموعه رنگ 2020 را دارند.
محتوای HDR عموماً ۱۰ بیتی یا بالاتر است. بیت های اضافی برای هر کانال رنگ منجر به نوار بندی رنگ کمتر و درجه بندی رنگ طبیعی تر می شود.
HDR در حال حاضر چندین فرمت مختلف از شرکت های مختلف دارد، اما چهار مورد وجود دارد که بیشترین استقبال را از آن خود کرده اند.
این عناوین عبارت اند از:
فرمت HDR 10
اولین مورد HDR10 بوده که استانداردترین فرم HDR است. اگر HDR باشد، به احتمال زیاد HDR10 است یا حداقل به عنوان لایه پایه عمل می کند. به دلیل استاندارد بودن و استقبال گسترده از آن، هر دستگاهی با قابلیت HDR که خریداری می کنید از آن پشتیبانی می کند. این کار یافتن محتوا را برای آن آسان می کند و به احتمال زیاد هر وسیله ای که دارید، آن را پخش می کند.
HDR10 به عنوان پیش فرض برای محتوای Blu-ray UHD استفاده می شود. حتی دیسک هایی که از فرمت های دیگر استفاده می کنند HDR10 را به عنوان لایه پایه خود برای سازگاری با نسل های قبلی (backward compatibility) استفاده می کنند. سرویس های استریم مانند Netflix ، Amazon ، Hulu ، YouTube ، Vimeo ، iTunes و Disney + همه HDR10 را به طور پیش فرض برای محتوای HDR خود، در کنار هر نسخه دیگری که ممکن است داشته باشند، ارائه می دهند.
فراگیر بودن HDR10 بزرگترین نقطه قوت آن است و عمدتا مربوط به آن است که از حق امتیاز برخوردار نیست. از نظر فنی، این یک فرمت نسبتاً قوی نیز هست و از مقادیر درخشندگی تا 1000 نیت با Rec. 2020 WCG و عمق رنگ ۱۰ بیتی (از این رو HDR10 نامگذاری شده است) پشتیبانی می کند. محدودیت اصلی آن، به غیر از سقف 1000 نیت برای حداکثر درخشندگی، استفاده از “فراداده‌ی استاتیک” یا static metadata است.
HDR10 از فراداده استاتیک SMPTE ST 2086 استفاده می کند که شامل اطلاعات مربوط به صفحه نمایشی است که بر روی آن محتوا تنظیم شده است. همچنین شامل اطلاعاتی مانند حداکثر سطح نور قاب (MaxFLL) و حداکثر سطح نور محتوا (MaxCLL) است. این اطلاعات توسط صفحه نمایش گیرنده، مانند تلویزیون شما برای تنظیم روشنایی خود برای محتوا استفاده می شود. متأسفانه، این مقادیر برای محتوای HDR10 در طول مدت زمان ثابت باقی می مانند، که نتیجه ای کمتر از ایده آل را به دست می آورد. در حالی که برخی از صحنه ها به اندازه ممکن روشن نیستند و برخی دیگر می توانند از آنچه لازم است، روشن تر باشند.
فرمت HDR 10+
فرمت + HDR10 بسیاری از این مشکلات را حل می کند. این قالب به طور مشترک توسط سامسونگ، پاناسونیک و 20th Century Fox ایجاد شده است و دارای مشخصات مشابه HDR10 است اما حداکثر میزان درخشندگی را به 10،000 نیت افزایش می دهد و از فراداده های پویا پشتیبانی می کند.
با کمک متادیتای پویا، رنگ آمیزی می تواند اطلاعات مربوط به یک صحنه به صحنه یا یک فریم به فریم را برای تنظیم سطح نور محتوا در اختیار شما قرار دهد. سپس این تلویزیون می تواند از این اطلاعات برای تنظیم نور خروجی خود برای مطابقت دقیق با محتوای بازتولیدشده نزدیک به هدف سازنده محتوا، استفاده کند. مقادیر درخشندگی بالاتر همچنین به تلویزیون هایی که قادر به دستیابی به روشنایی بالاتر از 1000 نیت هستند اجازه می دهد تا به جای قطع در 1000 نیت، پای خود را فراتر بگذارند.
محتوای HDR10 + با دستگاه های HDR10 سازگار است، زیرا بیشتر تفاوت ها در فراداده وجود دارد که توسط نمایشگرهای غیر HDR10 + قابل چشم پوشی است. این منجر به تجربه ای مشابه تماشای یک فیلم HDR10 می شود.
در حالی که HDR10 + ادعا می کند از حق امتیاز برخوردار نیست، سالانه هزینه اداری وجود دارد که براساس کالایی که از این فناوری استفاده می کند، از 2500 تا 10000 دلار است.
+ HDR10 با وجود برتری های فنی نسبت به HDR10، مورد استقبال زیادی قرار نگرفته است. این شامل به روزرسانی سازندگان محتوا، ارائه دهندگان خدمات و همچنین تولیدکنندگان تجهیزات است. تنها شرکتی که تلاش می کند آن را تحت استفاده قرار دهد، بنیانگذاران (سامسونگ، پاناسونیک) یا شرکت های اتحاد HDR10 + (آمازون) هستند. حتی در میان این شرکت ها، برخی مانند پاناسونیک اکنون فن آوری های رقیب مانند Dolby Vision را در تلویزیون خود ارائه کرده اند. موسسه 20th Century Fox نیز از زمان تصاحب دیزنی روی، دیسک های UHD خود را با این فناوری ارائه کرده است. در این مرحله، مشخص نیست که HDR10 + آینده ای دارد یا راه HD-DVD را دنبال می کند.
قبل از صحبت درباره Dolby Vision، بیایید در مورد Hybrid Log Gamma یا HLG صحبت کنیم. (می دانم شاید فکر می کردید به شرکت LG ربط داشته باشد!) مانند بقیه HLG نیز فرمت HDR است اما بر اساس فناوری های مختلف و برای موارد استفاده، متفاوت ساخته شده است. HLG از یک تابع انتقال الکترواپتیکی غیر خطی استفاده می کند، جایی که در نیمه پایین مقدار سیگنال از یک منحنی گاما و در نیمه بالایی از یک منحنی ورود به سیستم استفاده می شود. این کار به این منظور انجام می شود که ویدیو در هر تلویزیونی پخش شود. هنگامی که در تلویزیون استاندارد پخش می شود، می تواند منحنی گامای استاندارد مقدار سیگنال را که منجر به یک فیلم SDR می شود، تفسیر کند و هنگام پخش در صفحه نمایش HLG نیز می تواند قسمت لگاریتمی را بخواند تا اثر HDR کامل تولید کند.
فرمت HLG
HLG توسط BBC و NHK ژاپن برای پخش ایجاد شد. گردش کار استاندارد HDR10 به مراحل زیادی نیاز دارد و همچنین آن را با نمایشگرهای غیر HDR سازگار نمی کند. HLG به گونه ای طراحی شده است که با ارائه کلیه اطلاعات در قالب سازگاری با نسل های قبلی در زمان انتقال، آن را دور بزند.
در حالی که HLG به دلیل ماهیت واقعاً عاری از حق امتیاز، در دستگاه ها به طور گسترده ای مورد استفاده قرار گرفته است، این فرمت تا حد زیادی محدود به انتخاب کانال های پخش تلویزیون است.
Dolby Vision فرمت HDR مشابه HDR10 و HDR10+ است. این فرمت بر اساس Perceptual Quantizer EOTF ساخته شده و حداکثر درخشندگی ۱۰ هزار نیت را دارد. Dolby Vision همچنین از رنگ ۱۲ بیتی به همراه Rec. 2020 پشتیبانی می کند. این اولین فرمت HDR بود که از فراداده های پویا پشتیبانی می کرد و اجازه می داد صحنه به صحنه یا حتی Tone mapping فریم به فریم انجام شود. عبارت tone mapping تکنیکی است که در پردازش تصویر و گرافیک رایانه ای برای ترسیم یک مجموعه از رنگها به مجموعه دیگر استفاده می شود تا ظاهر تصاویر با دامنه پویای بالا را در محیطی که دامنه دینامیکی محدودتری دارد، تخمین بزند.
از زمان معرفی، Dolby Vision شاهد استقبال مداوم از استودیوها و همچنین سازندگان دستگاه ها بوده است. در حالی که HDR10 همچنان به صورت پیش فرض HDR باقی می ماند و حتی دیسک های Blu-ray HDR با Dolby Vision دارای یک لایه پایه HDR10 با یک لایه متادیتای Dolby Vision جداگانه هستند، چندین استودیو و سرویس های استریم انتخاب کرده اند که در صورت وجود محتوای آنها در رده HDR، آن محتوا را به صورت دالبی ویژن هم ارایه کنند.
فرمت Dolby Vision
این در حالی است که مانند تمام سرویس های دالبی، دالبی ویژن با هزینه حق امتیاز برای هر دستگاهی که آن را در خود جای داده است، ارائه می شود. اگرچه با هزینه کمتر از ۳ دلار برای تلویزیون نیز زیاد نیست، مطمئناً هنگامی که شما در مورد میلیون ها دستگاه، به ویژه مواردی مانند تلفن های هوشمند صحبت می کنید، می توانید ببینید که چگونه این تعداد بالا می رود.
با این حال، گرچه به نظر می رسد این روزها بیشتر سرویس های استریم کاملاً محتوای Dolby Vision را دارند، استودیوهای فیلم سازی کمی تلاش کرده اند تا Dolby Vision را در تمام نسخه های جدید UHD خود قرار دهند. این مربوط به محدودیت های فیزیکی دیسک و الزامات تعیین شده توسط UHD Alliance است که استودیوها را مجبور به داشتن یک لایه پایه HDR10 در کنار متادیتای Dolby Vision برای سازگاری با نسل های قبل تلویزیون های قدیمی HDR می کند و این فضای بیشتری را اشغال می کند. این چیزی است که سرویس های پخش نگران آن نیستند زیرا آنها فقط می توانند نسخه دقیقی را که تلویزیون بیننده پشتیبانی می کند، ارائه دهند.
این امر باعث کند شدن تعداد عناوین دارای UHD Dolby Vision شده است که طی سال گذشته یا همین حدود منتشر شده اند. با این حال، برخی از استودیوها علیرغم مزاحمت ها همچنان به کار خود ادامه می دهند اما بسیاری دیگر، از جمله دیزنی، تصمیم گرفته اند فقط به انتشار استاندارد HDR10 برای رسانه های فیزیکی و رزرو Dolby Vision برای پخش آنلاین بپردازند. خیلی ضروری به نظر نمی رسد اما در حال حاضر شرایط به همین منوال است.
Dolby Vision به عنوان یک فرمت دارای چندین bitstream پروفایل و سطح مختلف است که برخی از ویژگی ها و مشخصات آن را دیکته می کند. این پروفایل ها براساس دستگاهی که روی آن اجرا می شوند و همچنین روش توزیع محتوا متفاوت هستند. تاکنون، هیچ دلیلی وجود نداشته است که مصرف کننده از این موارد آگاه باشد زیرا به شرطی که دستگاه ها و محتوایی داشته باشید که ادعا می کنند از Dolby Vision پشتیبانی می کنند، همه “به راحتی کار می کنند”.
آنچه ممکن است لازم باشد نگران باشید استفاده Dolby از دو حالت مختلف است. یکی از آنها حالت استاندارد است که به عنوان TV-led نیز شناخته می شود و دیگری حالت تأخیر کم است که به آن Player-led نیز می گویند. تفاوت بین آنها این است که حالت استاندارد تمام نگاشت و پردازش صدا را در خود تلویزیون انجام می دهد که سبب افزایش اندک تأخیر می شود اما تصویر بهتری تولید می کند. حالت تأخیر کم، نگاشت صدا را روی پخش کننده انجام می دهد که نتایج کم-دقت-تری ایجاد می کند اما تأخیر را کاهش می دهد.
به همین دلیل، این حالت تأخیر کم توسط کنسول هایی مانند Xbox One X / S و Xbox Series X / S ترجیح داده شده است. همچنین، اکثر تلویزیون های سونی با Dolby Vision فقط از حالت تأخیر کم پشتیبانی می کنند، اما سایر تولیدکنندگان تلویزیون از حالت استاندارد پشتیبانی می کنند. این مسئله باعث بروز برخی مشکلات در مدیاپلیرها شد که در ابتدا از حالت تأخیر کم پشتیبانی نمی کردند اما بسیاری از آنها برای پشتیبانی از آن به روز شده اند.
ایجاد و تنظیم محتوا در Dolby Vision یا هر نوع HDR می تواند پیچیده و وقت گیر باشد. این به تجهیزات بیشتر و بهتری برای ضبط و ویرایش فیلم و ورودی بیشتر از هنرمند Coloring برای درجه آخر نیاز دارد که به نظر نمی رسد کسی فقط یک نشان HDR را روی درجه SDR زده باشد.
دوربین ARRI Alexa LF با ۱۴ گام برای دامنه پویا
برای شروع، به یک دوربین با دامنه دینامیکی کاملاً کافی احتیاج دارید. خوشبختانه، بسیاری از دوربینهای فول فریم و حتی برخی از دوربینهای APS-C موجود در بازار امروز دارای سنسورهایی با دامنه دینامیکی کاملا گسترده هستند که می توانید با استفاده از آنها محتوای HDR تولید کنید. به شرطی که به نوعی از پروفایل ثبت کردن داده برای سیستم (log profile) فیلم برداری کرده یا به طور مستقیم در حالت RAW فیلم برداری کنید. دوربین های دیجیتال سینمایی این توانایی را برای مدت طولانی دارند. این بدان معناست که اگر دوربینی دارید که بیش از ۲۰۰۰ دلار قیمت دارد، احتمال اینکه بتواند ویدیویی را ضبط کند که در HDR قابل تسلط باشد، وجود دارد.
توجه داشته باشید که از کلمات کلیدی در اینجا “mastered into” استفاده کنید. ما به دنبال دوربین هایی نیستیم که مستقیماً در حالت HDR ضبط کنند. این روشی نیست که محتوای HDR برای سینما یا تلویزیون ساخته شود. HDR ای که در فیلم ها یا برنامه های تلویزیونی خود می بینید همه در مرحله پس از تولید با استفاده از فیلم های با کیفیت بسیار خوب انجام می شود. این اجازه می دهد تا انعطاف پذیری تولید چندین نسخه از HDR و همچنین درجه SDR بر اساس نیاز مشتری باشد.
هنگام ضبط فیلم در حالت log profile یا RAW از یک دوربین، ویدئویی به دست می آید که دامنه دینامیکی آن بسیار گسترده است (عموماً بالای ۱۲ گام) اما عمدتا غیر قابل استفاده است مگر اینکه درجه بندی رنگی داشته باشد. پس از فیلمبرداری، این فیلم ها باید بر روی رایانه آورده شوند، در آنجا درجه بندی رنگ می شوند و در مرحله تحویل نهایی پردازش می شوند.
برای این منظور شما به یک سیستم عامل نیاز دارید که از HDR پشتیبانی کند. خوشبختانه ویندوز ۱۰ و macOS در آخرین نسخه های عمومی خود این کار را انجام می دهند. سپس شما به یک نرم افزار درجه بندی رنگ نیاز دارید که یا در کنار هم یا به عنوان ویرایشگر غیر خطی شما کار کند. DaVinci Resolve توسط BlackMagic این روزها یک انتخاب معمول است اما گزینه های دیگری نیز وجود دارد، همچنین Premiere Pro و Final Cut Pro X نیز از برخی از سطوح HDR پشتیبانی می کنند.
مانیتور سونی BVM-HX310 با قیمت ۴۰ هزار دلار و یکی از مانتیورهای مرجع افسانه ای در این زمینه است
در آخر، شما به یک مانیتور مرجع HDR نیاز دارید. این صفحه نمایش نیاز به پشتیبانی حداقل 1000 نیت از روشنایی پایدار، نسبت کنتراست 200000:1 و پوشش کامل DCI-P3 دارد (حتی اگر دارای HDR Rec 2020 باشد، اما بازهم برای P3 انجام می شود). پنل OLED ، microLED یا LCDهای دو لایه ای بسیار عالی هستند اما ضروری نیستند. اگر تمام کاری که انجام می دهید درجه بندی برای کانال YouTube یا Vimeo خود است، می توانید با یک مانیتور زیر 5000 دلاری استفاده کنید. با این حال، اگر شما یک درجه بندی حرفه ای برای رنگ آمیزی بعدی دیزنی هستید، از یک مانیتور مرجع HDR استفاده می کنید که هزینه آن ده ها هزار دلار است.
از آنجا که اکنون در یک محیط کاملاً HDR قرار داریم، دامنه پویای وسیع و فضای رنگی گسترده ای برای کار با محتوا داریم. این بدان معناست که شما اکنون می توانید دامنه دینامیکی که دوربین روی صفحه و در درجه آخر گرفته است را بیشتر مشاهده و حفظ کنید. تا زمانی که تصویر به درستی نوردهی شود و صحنه در محدوده دینامیکی دوربین قرار داشته باشد، موارد برجسته روشن بدون مشکل بهتر نمایش داده می شوند. همچنین می توانید اطلاعات رنگ بیشتری را از محتوای ثبت شده بگیرید. بیشتر دوربین های سطح بالا یا سینمایی می توانند بطور ۱۰ بیتی یا حتی ۱۲ بیتی بومی در 4:2:2 ضبط کنند.
نمایشگر HDR در سمت راست و SDR در سمت چپ
اینکه خود درجه چگونه استفاده شود به قصد مدیر خلاق بستگی دارد. این موضوعی است که اخیراً پس از تماشای نسخه های HDR فیلمهای محبوب در سینما مورد بحث قرار گرفته و دریافته است که نسخه HDR تفاوت معناداری با درجه SDR ندارد. برخی دیگر از افراد، از جمله برخی از رنگ شناسان و سینماگران، در دفاع از این عمل آمده و آن را هدف خالق خواندند. اگر كارگردانان و سینماگران می خواهند حرف آخر را بزنند، پس صحنه های شامل موارد برجسته روشن یا طیف گسترده ای از رنگ HDR می باشد و دیگر نیازی به این موارد نیست. این سوالاتی را به وجود می آورد که چرا حتی در این حالت از HDR استفاده می گردد و برخی می گویند این صرفاً برای بازاریابی استفاده می شود اما این بحث فعلا برای اینجا است.
پس از اتمام درجه بندی رنگ ها و تاریک و روشن ها، مراحل نهایی بستگی به فرمتی دارد که در آن محتوا ارائه داده می شود. اگر آن را در Dolby Vision تحویل می دهید، که این روزها معمولاً چنین است، درجه نهایی ابتدا باید توسط نرم افزار ویرایش تجزیه و تحلیل شود تا فراداده پویا ایجاد کنید. اکنون درجه اصلی یا “Hero” را دارید که برای تولید نسخه های دیگر استفاده می شود.
سپس این درجه Dolby Vision از طریق CMU یا واحد تنظیم محتوا منتقل می شود و از طریق یک مانیتور SDR خارجی با کالیبره شدن در 100 نیت برای تولید نسخه SDR از درجه hero منتقل می شود. در اینجا، هنرمندان رنگ آمیزی کاری را انجام می دهند که به عنوان “اصلاح تریم” شناخته می شود، جایی که آنها دوباره محتوا را مرور می کنند و در هنگام نیاز به هرگونه تغییر در صفحه نمایش SDR آن را اعمال می کنند. تولید درجه SDR به این روش از درجه اولیه HDR اکنون روش استاندارد صنعت است و این که شرکتهایی مانند Netflix از شما می خواهند محتوای خود را اینگونه به آنها ارسال کنید. در صورت نیاز مشتری شما، می توان از تنظیم Dolby Vision برای تولید یک محصول HDR10 عمومی نیز استفاده کرد.
پس از این، محتوا مراحل پایانی کنترل کیفیت را طی می کند و همراه با فراداده برای تحویل ارسال می شود. به این ترتیب محتوای HDR امروزه برای رسانه های فیزیکی و استریم، ضبط و تنظیم. اگر امروز مجبور باشید یک ویدیوی HDR برای مثلا YouTube بسازید، فرایند مشابه فقط در HDR10 خواهد بود زیرا YouTube در حال حاضر از HDR10 + یا Dolby Vision پشتیبانی نمی کند.
شایان ذکر است که اگرچه ما در این مقاله به HDR10 و Dolby Vision به عنوان “فرمت” اشاره کرده ایم، آنها کدک ها یا container های مختلف نیستند. اطلاعات HDR به عنوان فراداده در روی ویدیوی SDR موجود اضافه می شود و خود فیلم می تواند از هر کدک موجود مانند H.264 ، HEVC ، VP9 یا هر چیز دیگری که ممکن است در آینده منتشر شود استفاده کند. با گفتن این موارد، UHD Blu-ray از HEVC به عنوان فرمت انتخابی خود و همچنین بسیاری از سرویس های استریم 4K HDR خود استفاده می کند. این بدان معنا نیست که شما باید از HEVC برای HDR پشتیبانی کنید، فقط این فرمتی است که صنعت برای ارايه آن، انتخاب کرده است.
پشتیبانی ویدئویی HDR در تلفن های هوشمند در طول سال ها مورد بی مهری قرار گرفته است. تا همین اواخر، فقط به مصرف محتوای HDR محدود می شد، اما اکنون می توانید در برخی از تلفن ها محتوای HDR نیز تولید کنید.
از نظر میزان مصرف، ما موفقیت های مختلفی را مشاهده کرده ایم. در بیشتر موارد، تلفن هایی که ادعا می کنند از HDR پشتیبانی می کنند می توانند بدون به هم ریختن رنگها، محتوای آن را رمزگشایی و پخش کنند. با این حال، بسیاری از این دستگاه ها دارای پنل LCD یا OLED بدون سقف روشنایی بالا هستند، بنابراین تجربه اغلب از تماشای یک فیلم استاندارد با دامنه دینامیکی استاندارد البته با رنگ گسترده، بهتر نیست. در برخی موارد، حتی مورد دوم نیز ارائه نمی شود.
HDR در موبایل
اکثر تلفن های هوشمند نیز فقط از HDR10 پشتیبانی می کنند، تعداد کمی از آنها از HDR10 + پشتیبانی می کنند و حتی تعداد کم تری از Dolby Vision پشتیبانی می کنند. HDR10 + تا حد زیادی بی ربط است اما اگر مشترک Netflix باشید، بسیاری از محتوای Dolby Vision را از دست می دهید و مجبور می شوید به نسخه کم تأثیرتر HDR10 بپردازید. اپل تنها تولید کننده گوشی های هوشمند است که در کل آیفون های خود از Dolby Vision پشتیبانی کرده است و هیچ یک از گوشی های هوشمند اندرویدی موجود در بازار امروز از این قالب پشتیبانی نمی کنند.
با این حال، اپل همچنین همان برندی است که سال ها از زمان عرضه سری آیفون ۸ دستگاه های “جعلی HDR” را ارائه می دهد. از آن زمان تمام آیفون های LCD و چندین iPad آن از HDR10 و Dolby Vision در نرم افزار پشتیبانی می کنند اما هیچ نمایشگر واقعی HDR ندارند. فقط آیفون های OLED دارای نمایشگرهایی با قابلیت HDR هستند. کاری که سیستم عامل انجام می دهد این است که سطح نور را برای تنظیم متناسب با محدوده دینامیکی این نمایشگرهای غیر HDR، تنظیم می کند که اغلب منجر به تصویر تاریک و کنتراست ضعیف می شود. این را می توانید در برنامه هایی که از HDR پشتیبانی می کنند مانند Netflix یا Apple TV مشاهده کنید، جایی که محتوای جعلی HDR در واقع از نسخه SDR همان محتوا بدتر به نظر می رسد. و از آنجا که راهی برای غیرفعال کردن آن وجود ندارد، شما تقریباً با آن درگیر هستید.
در مورد ضبط ویدیو با فرمت HDR ما طی چند سال گذشته تلفن های هوشمندی داشته ایم که مستقیماً در HDR10 فیلم برداری و ذخیره می کنند (در مورد تلفن های سامسونگ +HDR10). این ویدیو کاملا و دقیقا مانند فیلم SDR دارای درجه بندی رنگی است، بنابراین شما مجبور به انجام کاری نیستید و می توانید آن را از طریق تلفن یا هر دستگاه سازگار با HDR مشاهده کنید.
اپل تصمیم گرفت با فیلم برداری سری آیفون ۱۲ خود مستقیماً در دالبی ویژن ارائه کند. ما فکر نمی کنیم که اپل به طور مستقیم در حالت دابلی ویزن ضبط می کند و برخلاف برخی دیگر از فرمت های HDR قابل توجه است، اما این هم قابل توجه است که آنها این کار را تا رزلوشن 4K با سرعت 60 فریم در ثانیه (30 فریم در ثانیه در مدل های پرو) انجام می دهند و اجازه می دهند سپس آن را روی خود تلفن ویرایش می کنید.
با دیدن این فیلم ها، واکنش های متفاوتی داریم. در حالی که فیلم ها دامنه و کنتراست پویایی بیشتری دارند و جزئیات بهتری را در موارد برجسته همراه با مشکلات کمتری نشان می دهند، تأثیر HDR براساس صحنه متفاوت خواهد بود. همچنین، از آنجا که درجه بندی رنگ و درخشندگی اساسا توسط نرم افزار با استفاده از داده های سنسور دوربین تلفن انجام می شود، انتظار نتایج مطلوبی را از تصاویر دوربین سینمایی که توسط رنگ شناسان حرفه ای درجه بندی شده است، نداشته باشید. اما برای آنچه که می پردازید، خروجی آنها کاملاً مناسب و معقول به نظر می رسند.
در حال حاضر مشکل اصلی مربوط به اشتراک گذاری است، زیرا تصاویر HDR با اکثر سرویس های اشتراک آنلاین سازگار نیست. اگر گوشی ها در استاندارد HDR10 ضبط می کنند، همچنان که از HDR پشتیبانی می کنند می توانید آن را به YouTube یا Vimeo ارسال کنید. با این حال، کار دیگری که نمی توانید با فیلم Dolby Vision انجام دهید، مگر تماشای آن روی گوشی خودتان یا گوشی سازگار دیگر. اگر آن را به اشتراک بگذارید، تلفن به طور خودکار فراداده آن را سلب کرده و به یک فیلم SDR تبدیل می کند.
دشوار است که بگویید چه زمانی سایر سرویس ها از HDR پشتیبانی می کنند. آنها فقط نمی توانند سوئیچ را برای فرمتی که تعداد کمی از افراد می توانند در دستگاه هایشان پشتیبانی کنند، فعال کنند و حتی تعداد کمی از افراد می توانند آن را به درستی تجربه کنند. فکر می کنیم مدتی طول بکشد تا چیزی مانند توییتر از ویدیوی Dolby Vision پشتیبانی کند.
اصطلاح HDR سالهاست که در عکاسی استفاده می شود، حتی قبل از اینکه برای فیلمبرداری معرفی شود. این نام به تکنیک ادغام شدن چندین تصویر از نوردهی های مختلف است که در نتیجه می توان آنها را در یک تصویر واحد که دارای یک دامنه پویای “گسترده” است، ترکیب کرد. با این حال، نتیجه نهایی دقیقا دامنه دینامیکی گسترده نیست و برای تقلب در زمینه محدودیت های چاپ و نمایشگرهای آن زمان طراحی شده است.
HDR در عکاسی
تکنیک انباشته شدن تصاویر از نوردهی های مختلف را tone mapping می نامند. این به شما امکان می دهد جزئیات را از سایه ها و هایلایت ها در یک تصویر واحد بدست آورید. تصویر نهایی هنوز یک محدوده دینامیکی استاندارد است، زیرا شما دقیقا طیف کاملی از اطلاعات نور گرفته شده در تصویر را تجربه نمی کنید اما این هدف فقط برای این است که بتوانید همه چیز را در کادر بدون نور بیش از حد یا کمبود نور، ببینید. همچنین محدودیت های دوربین های دیجیتال اولیه، که دامنه دینامیکی بهتری نسبت به فیلم داشتند، وجود داشت.
این تکنیک هنوز در دوربینها خصوصا در تلفن های هوشمند مورد استفاده قرار می گیرد و هنوز هم تحت عنوان HDR شناخته می شود. با این حال، این همان HDR نیست که در این مقاله در مورد آن صحبت کردیم، زیرا از EOTF متفاوتی استفاده نمی کند و همچنین هیچ تفاوت فنی با عکس دیجیتال استاندارد ندارد.
با این حال، اکنون دوربین هایی وجود دارند که می توانند تصاویر را با کیفیت HDR PQ ضبط کنند. این همان کووانتیزر ادراکی EOTF است که در مورد ویدیوی HDR در مورد آن صحبت کردیم، به این معنی که تصاویر ثابت در واقع توانایی ذخیره مقادیر نورانی بالاتر را دارند، که اگر در یک صفحه نمایش HDR مشاهده شوند، برجسته تر و در نتیجه دامنه پویای واقعی تر را نشان می دهند.
دوربین هایی که می توانند این کار را انجام دهند Canon EOS 1D X Mark III، EOS R5 و EOS R6 هستند. تصاویر در فرمت HEIF یا RAW ذخیره می شوند و فقط در یک صفحه نمایش و دستگاه سازگار با HDR قابل مشاهده هستند. احتمالا در آینده شاهد خواهیم بود که دستگاه های بیشتری از این فناوری استفاده می کنند، از جمله تلفن های هوشمند. اما باز هم اشتراک گذاری در این فرمت برای مدتی محدود خواهد بود.
ما دیده ایم که از HDR PQ در ویدئو و حتی در عکس ها استفاده می شود اما محبوبیت HDR در بازی ها نیز به آرامی رشد می کند. یک بار دیگر باید بگوییم که از همان الگوریتم HDR PQ برای تولید تصاویر با دامنه پویای گسترده استفاده می کند و خروجی می تواند در هر یک از استاندارد های محبوب، از جمله HDR10 یا Dolby Vision باشد.
HDR در بازی ها
از آنجا که بازی ها اساسا از ابتدا ساخته می شوند و هر عنصر به صورت سفارشی تولید می شود، افزودن HDR به بازی آسان تر است زیرا فقط باید مقدار نور متفاوتی را نسبت به نسخه SDR به یک رنگ یا بافت اختصاص دهید. ترفند این است که حواس پرتی یا طاقت فرسایی نداشته باشد، اما اگر درست انجام شود می تواند در تجربه کلی، به ویژه در عناوین داستان محور، بسیار تأثیرگذار باشد. همچنین می توانید از افزایش طیف رنگی بهره مند شوید که بازی ها می توانند به دلیل تنظیمات غالباً خارق العاده خود که نیازی به واقع گرایانه نشان دادن فیلم یا تلویزیون ندارند، از آنها بسیار بهتر بهره ببرند.
HDR تا حدودی در بازی های کنسولی مورد استفاده قرار گرفته است زیرا تلویزیون ها معمولا HDR را به خوبی کنترل می کنند. با این وجود، این مورد برای عناوین رایانه های شخصی رایج نیست زیرا ویندوز همچنان از کیفیت HDR غیر استاندارد استفاده می کند که شما را ملزم به تغییر حالت HDR متفاوت از تنظیمات می کند و سپس همه عناصر غیر HDR روی صفحه را عجیب نشان می دهد. مانیتورهای ارزان قیمت HDR نیز به طور کلی بسیار وحشتناک هستند، بنابراین تجربه کلی اغلب موارد قابل توجهی را باقی می گذارد. به همین دلیل است که HDR در بازی حتی اگر از پتانسیل خارق العاده ای در این زمینه برخوردار باشد، آنقدرها هم کار خود را به ثمر نرسانده است.
اگرچه HDR به عنوان یک فناوری محدودیت های زیادی برای خود ندارد، اما ثابت شده است که اجرای آن تا حدودی دشوار است و تا حد زیادی توسط سخت افزار موجود امروزی محدود می شود.
HDR سخت افزار زیادی را طلب می کند. مشخصات فعلی این فناوری حتی با نمایشگرهای موجود در بازار تجاری امروزه امکان پذیر نیست، هم پوشش فضای رنگی و هم خصوصاً اوج روشنایی از حد قابل قبول خارج است. از برخی جهات، این خوب است زیرا استاندارد HDR خود نیازی به پیشرفت در طول سالها ندارد زیرا سخت افزار به سختی رشد می کند و حتی محتوای موجود نیز می تواند با سخت افزارهای آینده بهتر به نظر برسد. با این حال، این بدان معناست که امروزه، ما نمی توانیم HDR را همانطور که قرار است، تجربه کنیم.
حتی در سخت افزار موجود امروز نیز اختلاف زیادی در تجربه شما وجود دارد و به عوامل مختلفی بستگی دارد. قیمت بزرگترین محدودکننده است و نمایشگرهای HDR ارزان به راحتی قادر به نشان دادن پتانسیل کامل فناوری نیستند. بسیاری از تلویزیون های مقرون به صرفه، مانیتورها و حتی تلفن های هوشمند که ادعا می کنند از HDR پشتیبانی می کنند، فقط پشتیبانی نرم افزاری مورد نیاز را دارند تا بتوانند محتوای HDR PQ را پخش کنند. سخت افزار واقعی در این موارد معمولا نمی تواند به اندازه کافی روشنایی، کنتراست، عمق بیت و پوشش گستره رنگی برای دستیابی به تجربه ای باشد که از هر لحاظ به طور معنی داری بهتر از SDR باشد.
همچنین فناوری های مختلف نمایشگر منجر به ایجاد لایه ای دیگر از اختلاف در عملکرد HDR شده است. پنل های خود ساطع کننده مانند OLED برای HDR ایده آل هستند زیرا می توانند خروجی نور را در هر پیکسل کنترل کنند و منجر به روشنایی موضعی و کنتراست بی نهایت شوند. با این حال ، OLED ها در تولید و تولید به دلیل نگرانی از نظر دما و توان محدود هستند و بنابراین اوج خروجی نور به خصوص بالا ندارند و حتی نمی توان آن مقدار را برای مدت طولانی پایدار نگه داشت.
تلویزیون های OLED پاناسونیک بهترین خروجی HDR را با وجود محدودیت های موجود، ارایه می کنند
از طرف دیگر، صفحه های دارای نور پس زمینه مانند LCD می توانند بسیار زیاد روشن شوند و می توانند این روشنایی را برای مدت طولانی تری حفظ کنند. با این حال، حتی با مدیریت نور به صورت محلی، صفحه های LCD خروجی نوری موضعی در همان سطح پیکسل با OLED ندارند و این باعث کاهش کنتراست آنها می شود. به همین دلیل، کاربران امروزه حتی اگر نگرانی در مورد روشنایی و مشکل برن-این (سایه افتادن یا سوختن پیکسل) وجود داشته باشد، ترجیح می دهند با OLED همراه شوند، زیرا هنوز هم خروجی نور در هر پیکسل بهترین راه برای تجربه HDR است.
تجربه HDR در رایانه ها، خصوصاً در ویندوز مورد توجه بسیاری قرار می گیرد. در یک دستگاه پخش کننده یا کنسول بازی، شما معمولاً محتوای HDR را به صورت تمام صفحه استفاده می کنید، بنابراین دستگاه دیگر نگران ارائه همزمان SDR و عناصر HDR نیست که شاید کاربر بخواهد بین آنها رفت و برگشت کند. در رایانه شخصی، می توانید محتوای HDR را از طریق دسک تاپ SDR در یک ویدیو پخش کنید، بنابراین باید به خوبی از عهده هر دو قالب برآید. ویندوز به طور سنتی حتی با داشتن فقط دو فضای مختلف رنگی فعال همزمان می تواند مشکل داشته باشد، بنابراین جای تعجب نیست که در صورت کنترل HDR درون یک محیط دسکتاپ SDR روی صورت صاف می افتد و شما را مجبور به HDR برای کل صفحه می کند و اینجا عناصر غیر HDR عجیب به نظر می رسند. macOS به طور کلی این مسئله را بهتر کنترل می کند و دوباره اپل همیشه در مدیریت رنگ بهتر عمل کرده است.
همانطور که قبلاً اشاره شد، تنظیم و توزیع HDR نیز ساده ترین فرآیند نبوده است. اگر استودیوها تصمیم به پشتیبانی از HDR بگیرند، حالا مجبورند دو نسخه از محتوای خود را تولید کنند که این باعث افزایش زمان صرف شده برای فرآیند پس از تولید می شود. نیازی به یادآوری نیست که تجهیزات ویژه ای برای ضبط، تنظیم و توزیع پرونده های اضافی مورد نیاز است. قطعاً برخی از محتوای HDR وجود دارد که به درستی تنظیم نشده است یا فقط یک درجه SDR درون یک فرمت HDR است. اگر اولین بار است که HDR را تجربه می کنید، چنین محتوایی می تواند طعم بدی در دهان شما باقی بگذارد.
HDR یکی از بزرگترین پیشرفتها در فناوری ویدئو است، در این مورد تردید بسیار کمی وجود دارد. پیشرفت هایی که در محدوده پویا و رنگ ایجاد می کند، به طرز چشمگیری به واقع گرایی می افزاید و محتوای آن را بسیار غوطه-ورکننده-تر می کند. اکثر افراد اتفاق نظر دارند که HDR تأثیر بسیار بیشتری بر وفاداری تصویر نسبت به وضوح تصویر دارد. مانند نرخ فریم بالا، این موضوعی نیست که برای درک آن لزوما متخصص باشید.
با این حال، ما هنوز در روزهای ابتدایی استفاده از این فناوری هستیم. سخت افزار مورد نیاز برای نمایش صحیح HDR امروزه از نظر تجاری در دسترس نیست و مدتها طول می کشد تا در دسترس عموم قرار گیرد. این بدان معنا نیست که امروز نمی توانید تجربه HDR عالی داشته باشید. یک تلویزیون LG یا Panasonic با پنل OLED را انتخاب کنید یا یک Oppo 203 بخرید (اگر هنوز هم می توانید یکی از آن ها را پیدا کنید) با یک سیستم صوتی فراگیر صداقت و صدا را بیابید (هیچ یک از این مزخرفات ساوندبارها را نه) و این ترکیب شما را برای غرق شدن در محتوا آماده می کند. اگر امروزه بدون سرقت از بانک می توانید این را تجربه کنید (!) تصور کنید که طی ده سال آینده چقدر خوب خواهد شد.
اما اگر تلویزیون سازگار با HDR یا تلفن هوشمند ندارید، این هم خوب است. همانطور که HDR خوب است، فیلم سنتی نیز می تواند بسیار خوب باشد. فقط یک Blu-ray HD را بردارید و از اینکه چقدر حتی فیلم استاندارد 1080p خوب به نظر می رسد شگفت زده خواهید شد. ما فکر می کنیم بهتر است HDR خوب داشته باشید تا HDR با کیفیت پایین در یک تلویزیون ارزان قیمت. و صادقانه بگوییم فکر نمی کنیم کسی به توانایی ضبط فیلم HDR روی تلفنش خیلی اهمیت بدهد، مخصوصاً اگر دوست دارید آن فیلم را با دیگران به اشتراک بگذارید.
با این حال، ما عمیقاً شیفته آنچه که در آینده این فناوری ارائه می کند هستیم و نمی توانیم صبر کتیم تا تلویزیون های HDR با کیفیت عالی با قیمت های مقرون به صرفه و همچنین پشتیبانی بیشتر از محتوا و خدمات آنلاین برای به اشتراک گذاشتن محتوا در HDR را شاهد باشیم. وقتی تصمیم بگیریم مقاله بعدی خود را در مورد HDR ارائه دهیم، شاید اوضاع خیلی بهتر شود. اما فعلاً همین است.
نظر شما درباره محتوای HDR چیست؟ تا کنون توانسته اید تجربه خوبی از آن داشته باشدی؟ امیدوارم این مقاله به شما کمک کرده باشد.
چیزی ک تو تصاویر برداشت کردم اچ دی ار با تموم خوبی هاش ولی عکس را یکم اغراق امیز کرده یا شاید من اشتباه میکنم
رنگ آسمون گویایی این مورد هست
ب نظرم بیشترن چیزی ک تو چشم میاد
گستره رنگه تو اچ دی ار
موضوع بسیار مفصلی هست که به همش در این مقاله پرداختیم.
خوندنش زمان می بره اما واقعا به دانش‌تون اضافه خواهد کرد
در اکثر تبلیغاتی که ما در سطح اینترنت یا فروشگاه ها می بینیم، HDR به نوعی نسخه پر رنگ تر و با رنگ های فوق العاده اشباع شده ی ویدئو های معمولیه؛ اما، در واقعیت اینطور نیست.
در واقع بسته به نوع نظر تولید کننده محتوا میتونه اینطور هم باشه که رنگ ها بسیار خیره کننده و غلیظ به نمایش بیاند؛ ولی، معمولا تولید کننده های فیلم های سینمایی با کیفیت HDR بر روی واقع گرایانه تر کردن کیفیت رنگ ها تمرکز می کنند و وقتی شما همزمان دو نسخه SDR و HDR رو با هم مقایسه می کنید متوجه رنگ بهتر پوست انسان ها، آسمون یا جنگل و… در فیلم میشید.
و البته در حوزه گیمینگ هم تقریبا به همین شکله و نسخه HDR رنگهایی رو به نمایش میذاره که با نسخه SDR متفاوته و اون رنگ تحت پوشش SDR قرار نداره و باعث میشه دقت تصاویر بالاتر بره و همچنین روشنایی بالاتر باعث میشه که مثلا چراغی که در اتاق تاریک وجود داره (همونطور که در متن اشاره شد فقط با بالا بردن نور چراغ و بدون افزایش نور کل صحنه) نورانی تر از حالت SDR باشه و به واقعیت نزدیک تر.
البته سطح رنگ اغراق‌آمیزی که در حالت HDR قابل نمایشه بسیار تاثیر گذاره و شما با دیدنش در یک نمایشگر HDR حس جدید و جالبی رو میتونید تجربه کنید. در همین مورد پیشنهاد می کنم ویدئو زیر رو تماشا کنید:
https://youtu.be/1MieluM0c6c
مرسی مطلب مفیدی بود از این مطالب بیشتر بزارید تا سطح آگاهی ما ب واسطه شما ک دنبال می‌کنیم بالا تر بره🙏
مرسی آقای عط ایی همیشه از این پست هایی که جنبه آموزشی دارن بزارین اونم توی هر حوزه ای فقط مختص به یه چیز نباشه من این پست رو هنوز کامل نخوندم و سعی میکنم حتما بخونم .
واقعا تلاشتون 👏👏 داره .
💙
ممنونم مرسی
ایول مطلب مفید و کاملی بود
هر که خوند خلاصش به منم بگه ممنون
خسته نباشید
بررسی و مقایسه بسیار جامعی بود دستت درد نکنه 🙂