تفنگ های نظامی برای دهه ها سلاح اصلی نیروی زمینی یک ارتش به حساب می آمدند. این سلاح ها که به بزرگترین بخش جنگنده ، یعنی پیاده نظام تعلق داشت، هم در حمله و هم دفاع مورد استفاده قرار می گرفتند. به دلیل اهمیت آنها و سرعت آرام خلاقیت های فناورانه در این عرصه، تفنگ ها بسیار محتاطانه ارتقا داده می شدند و در بعضی ارتش ها همچون ارتش آلمان و بریتانیا یک تفنگ حتی برای پنجاه سال یا بیشتر نیز مورد استفاده قرار می گرفت. تفنگ ها فقط می بایست کار می کردند، وبهتر بود از نمونه قدیمی تر که از عملکردش مطمئن بودند استفاده شود تا تفنگ جدیدی که هنوز کاملا مورد اعتماد نبود. در این مقاله از National Interest ما لیستی از بدترین تفنگ های نظامی تاریخ را برای شما آورده ایم.
علیرغم محافظه کاری ذاتی، چندین نمونه در تاریخچه صد سال اخیر این سلاح های کوچک بوده اند که پایین تر از حد متوسط به حساب می آمدند. هیچکدام از این تفنگ ها انقدر بد نبودند که به شکست در یک جنگ منجر شوند، اما اغلب آنچنان عملکرد بدی داشتند که سبب میشد فرد استفاده کننده از آنها در نبرد شکست خورده و روحیه خود را از دست بدهد و این اتفاق به طور کلی سبب کاهش نسبی توان پیاده نظام میشد. در اینجا بدترین تفنگ های نظامی تاریخ را برای شما جمع آوری کرده ایم.
جهش ژاپن به دنیای مدرن در قرن بیستم تا حد زیادی به دلیل وارد شدن کلی ایده ها و فناوری های خارجی بود. یکی از این فناوری ها تفنگ گلنگدنی معروف موزر بود. تفنگ Type 38 Arisaka بر اساس این تفنگ ساخته شد، اما تفنگ ضعیفی از کار درآمد.
تفنگ آریساکا دارای کالیبر ۶.۵ میلیمتری بود. گلوله های ۶.۵ میلیمتری به دلیل ایجاد لگد کمتر برای این تفنگ انتخاب شده بودند، زیرا کنترل کردن آن می توانست برای ژاپنی هایی که قدرت بالا تنه کمتری دارند، سخت باشد. به منظور افزایش سرعت و برد گلوله، از لوله به طول ۷۹.۷ سانتی متر در این تفنگ استفاده شده بود. نتیجه تفنگی بود که 147.32 سانتی متر طول داشت در حالی که متوسط قد یک سرباز ژاپنی برابر با ۱۶۲.۵۶ سانتی متر بود. وقتی سرنیزه نیز به آن وصل میشد، آریساکا بلندتر از سربازان ژاپنی می شد و سبب میشد که تفنگ بد دست باشد و قسمت جلویی آن نیز سنگین تر شود.
این تفنگ معایب دیگری نیز داشت. آریساکا ۴.۳۰ کیلوگرم وزن داشت که برای یک سربازی که شاید ۵۹ کیلو وزن داشته باشد، بسیار سنگین بود. در نهایت در طول جنگ چین بود که نیروهای نظامی ژاپن به این نتیجه رسیدند که آریساکا قدرت بازدارنگی بالایی ندارد و به همین خاطر تصمیم گرفتند از اسلحه ای با گلوله ۷.۷ میلیمتری استفاده کنند.
نسخه اولیه تفنگ AR-15 که توسط یوجین استونر طراحی شده بود، یک سلاح سبک، مرگبار و فوق العاده قابل اعتماد بود. متاسفانه وقتی این سلاح در مقیاس گسترده برای نیروهای مسلح آمریکا در ویتنام فرستاده شد، اشکالات پیشبینی نشده ای بروز کرد که تا دهه ها به کابوس این تفنگ تبدیل شدند.
ارتش آمریکا تفنگ M16 را بر پایه این تفنگ توسعه داد، اما آنها در این کار مرتکب یک اشتباه بزرگ شدند: آنها بیش از حد بر قابل اتکا بودن این سلاح تکیه کردند و یک باروت با فرمول ضعیف تر را در آن به کار گرفتند. استونر در اوایل عمر AR-15 از باروت IMR 4475 استفاده کرده بود، اما ارتش آمریکا در سال ۱۹۶۳ آن را با باروت توپی WC 846 جایگزین کرده بود که در هنگام سوختن در مقایسه با ۴۴۷۵ کثیفی بیشتر در تفنگ بر جای می گذاشت. کارشناسان بر این باور بودند که با توجه به مکانیزم شلیک M16 این تغییر سبب میشد احتمال به مشکل خوردن تفنگ تا ۶ برابر بیشتر شود.
در همین حین شهرت M16 به عنوان یک سلاح قابل اعتماد در میان سربازان پیچیده بود و آنها کم کم متقاعد شده بودند که این تفنگ به تمیز کردن احتیاجی ندارد، در حالی که مکانیزم آن ایجاب می کرد که بیشتر از نمونه های قبلی تمیز شود. این اسلحه همچنین دچار خوردگی پیش از موعد در لوله و خان تفنگ نیز شد. هرچند این مشکلات در نهایت بر طرف شدند، اما M16 زمانی یکی از بدترین تفنگ های نظامی دنیا بود که مورد استفاده قرار می گرفت.
در اواسط دهه ۱۹۸۰ خیلی از ارتش های عضو ناتو با حسرت به ارتش بریتانیا نگاه می کردند، زیرا آنها تفنگ های L1A1 خود را که بر پایه طراحی تفنگ FN FAL ساخته شده بود با تفنگ جدید L85 تعویض کرده بودند. این اسلحه با ظاهر آینده نگرانه خود، یک تفنگ هجومی بولپاپ بود که به دوربین ثابت با بزرگنمایی ۴ برابری و دید در شب مجهز شده بود.
این حسرت به زودی به حس ترحم بدل شد، زیرا مشخص شد که L85 مشکلات جدی دارد. معمولا پوکه گلوله به داخل تفنگ بر میگشت و سبب میشد تفنگ گیر کند. قاب پلاستیکی این تفنگ نیز ظریف بود و در خیلی مواقع شکسته میشد. این سلاح برای شلیک در حالت تمام اتوماتیک نیز دچار مشکل میشد که گفته میشد به دلیل مجموعه کنترل آتش بود و سبب میشد برخی پین ها بشکنند. در کمال تعجب با وجود اینکه L85 از خرج با قدرت کمتر و برد کوتاه تری نسبت به سلاحی که قرار بود جایگزینش شود، برخوردار بود، اما ۴۵۰ گرم نیز از آن سنگین تر بود.
در طول این سال ها تغییرات زیادی در L85 ایجاد شده است تا بتوانند مشکلات زیاد این تفنگ را برطرف کنند و آن را به استاندارد L85A2 برساند که از M4 carbine نیز گرانتر است. در حال حاضر بریتانیا در تلاش است تا تمامی تفنگ های L85 خود را به استاندارد A3 ارتقا دهد، که گفته می شود در نهایت تفنگ ارزشمندی خواهد بود – این اتفاق ۳۰ سال پس از اولین باری که این تفنگ وارد خدمت شد، رخ می دهد.
ارتش هند برای دهه ها از سلاح های سبک بریتانیایی استفاده می کرد و کارخانه های محلی نیز تفنگ مقاوم و مرگبار Enfield No.1 Mark III و تفنگ L1A1 را تولید می کردند. سیستم سلاح سبک هند (INSAS) تلاشی برای تولید یک تفنگ هجومی داخلی برای ارتش هند بود. علیرغم وجود ایده ها و سیستم های قابل اعتماد خوب برای یک تفنگ هجومی، INSAS ظاهرا در مسیری کاملا متضاد با آنها حرکت کرد. این سلاح یک فاجعه تمام عیار بود.
شما می توانید مقاله مربوط به جنگ ایران و مصر در پلوزیوم را در اینجا مشاهده کنید.
INSAS به عنوان یک تفنگ هجومی نسبتا عادی با کالیبر ۵.۵۶ میلیمتر طراحی شده بود. قرار بود این تفنگ همانند M16A2 سلاحی نیمه خودکار باشد، اما بر خلاف آن گاهی مشاهده میشد که علیرغم میل تیرانداز به صورت کاملا اتوماتیک شلیک می کند. این سلاح ظریف بود و به سرعت دچار فرسایش میشد، خشاب پلاستیکی آن نیز به راحتی میشکست و در هوای سرد عمل نمی کرد. علیرغم استفاده از یک خشاب نسبتا کوچک ۲۰ تیری، و نواخت تیر پایین، INSAS مستعد گرمای بیش از حد بود. همچنین گزارش شده است که این تفنگ اغلب روغن داغ به چشم تیرانداز می پاشد. پس از فقط ۲۰ سال ، که عمر خدمتی نسبتا کمی در مقایسه با سایر تفنگ ها به حساب می آید، ارتش هند به دنبال یک تفنگ هجومی جدید برای جایگزینی INSAS است.
اکثر تفنگ های که بر اساس الگوی تفنگ تهاجمی AK-47 ساخته شده اند، نمونه های موفقی بوده اند. کلاشنیکف یک فرمول ساده و منطقی برای ساخت یک سلاح بهینه و قابل اعتماد داشت و تا وقتی که از آن فرمول پیروی می کردید، سلاح تولیدی شما نیز نمونه موثری میشد. از آن طرف AMD-65 مجارستان مثل یک هشدار است که اگر از آن فرمول موفق پیوری نکنید، چه اتفاقی رخ می دهد.
تفنگ AMD-65 وقتی که مجارستان هنوز عضو پیمان ورشو بود، توسعه پیدا کرد و از جهات مختلفی با AK-47 فرق دارد. طول لوله در این تفنگ از ۴۰.۶۴ سانتی متر در کلاشنیکف به ۳۰.۴۸ سانتی متر کاهش پیدا کرده بود و در نتیجه AMD-65 برد و دقت کمتری داشت. روپوش فلزی لوله تفنگ به سرعت داغ میشد و ممکن بود دست تیرانداز را بسوزاند. فاصله کم بین مگسک جلویی تفنگ و نمونه عقبی سبب شده بود که هدف گیری اغلب با اشتباه همراه باشد و بخش جلویی تفنگ نیز سنگین بود.
در سال ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶ دولت آمریکا تعداد زیادی AMD-65 برای مسلح کردن واحدهای پلیس افغانستان خریداری کرد. در سال ۲۰۱۰ ، نیویورک تایمز در گزارشی اعلام کرد که پلیس ملی افغانستان از این سلاح رضایت ندارد و گفته اند که علاوه بر مشکلات بیان شده، سلاح قابل اعتمادی نیز نمی باشد.
M16 که تو پابجی ما رو باهاش خاکستر میکنن
ام ۱۶ تو پابجی هم آشغاله بقیه رو نمیدونم😂
دست ما باشه آشغاله ولی بقیه با یه سه تیری ما رو میزنن
M16 تو GTA III بیست سال پیشم با چند تیر ماشین رو به خاک میداد 😂😂
توی سری مدرن وارفر یکی از اورریتد ترین اسلحه هاست
فقط کلاش 😂👍🏻