فستیوال عکس: خلق مجسمه‌هایی حیرت‌انگیز از مغز گرافیتی مداد سیاه

یادش به خیر! زمانی با هزار امید و آرزو پا به مدرسه پا گذاشتیم. به شخصه آن‌موقع اگر می‌دانستم باید ۱۲ سال آنجا بمانم، شاید اصلا نمی‌رفتم. اما چه می‌شود کرد؟ به قول معروف، آش کشک خالمان است. آن زمان‌ها به ما یاد دادند که برای نوشتن، باید مداد را طرز خاصی در دست بگیریم و اگر نوک گرافیتی‌اش کوچک شد از مدادتراش استفاده کنیم. در تمام طول مدت، دفترهایمان را با مشق‌هایی طولانی سیاه می‌کردیم و به عشق صدای خرش‌خرش مدادتراش، سختی نوشتن را به جان می‌خریدیم. آن موقع هیچکسی به ما نگفت که همین مداد ساده، می‌تواند بوم نقاشی بشود. به احتمال زیاد، همچنان هم در هیچ مدرسه‌ای این اتفاق نمی‌افتد. با این حال، شخصی پیدا شده که تمام این قوانین نانوشته را زیرپاگذاشته است. او به کمک همین مغز گرافیتی و البته مقدار زیادی خلاقیت و چیزهای دیگر، آثاری حیرت‌انگیز خلق کرده است.

برای دریافت اطلاعات بیشتر و عکس‌هایی از این شاهکار، در ادامه با ما همراه بمانید…

شخص روسی به نام “Salavat  Fida” سال‌ها پیش در خانواده‌ای هنرمند به دنیا آمد. به رسم سنت، این حرفه را پیش گرفت و به حدی از خلاقیت و ابداع رسید که حتی زمان هم برای متوقف کردنش، کارساز نبود. این هنرمند، اصالتا در شهر “Ufa” به دنیا آمد و در طول زندگی موفقیت آمیزش، قطعه‌های هنری زیادی نیز به جای گذاشته است. یکی از آن‌ هنرها، “ساختن مجسمه به کمک کارد مخصوص و ذره‌بین” است. Salavat این کار را از اوایل سال ۲۰۱۵ میلادی آغاز کرده و با سرعت شگفت‌آوری، علاقمند و طرفدار به دور خودش جمع کرد. او قبلا کارهای هنری زیادی روی دانه برنج و تخم آفتاب‌گردان انجام داده بود. اما هیچ‌کدامشان به اندازه گرافیت، تاثیرگذار و نافذ واقع نشد.

هنرمند روسی قصه ما، از تمام مجسمه‌هایش یک گالری درست کرده است و به گفته خودش، هیچگاه حاضر نیست یک کدام از آن‌ها را از بین ببرد. آن طور که ما متوجه شدیم، پشتکار ابدی و روحیه خستگی ناپذیر، نقش مهمی در خلق این آثار بازی کرده‌اند. چرا که تن ظریف گرافیت، با رعشه‌ای کوچک، از هم پاشیده می‌شود…

در ایران عزیز نیز هنرمندانی چیره دست اما ناشناخته وجود دارند که شاید کم لطفی ما، باعث کند شدن روند پیشرفت آنان شده باشد. به امید روزی که موفقیت بدرقه راهشان شده باشد!

تصاویری چند از این هنرمندی دلپذیر، پیش‌کش شما:

می‌بینی‌ام وقتی به مویم برف غم باشد

روزی که پشتم مثل پشت کوه خم باشد

 ***

با تو شبی از حسرت امروز خواهم گفت

وقتی که حرفم محض پیری محترم باشد

 ***

می‌گویم از روزی که خوردم حرف‌هایم را

ترجیح می‌دادم که نانم در قلم باشد

 ***

روزی که گریان از خیابان آمدی گفتی

نفرین به شهری که سگی در هر قدم باشد

 ***

یادت می‌آورم گفتی امید بهاری نیست

وقتی زمستان و زمستان پشت هم باشد

 ***

آن روز وقتی سروهای سبز را دیدم

شکر خدا شب رفته باید صبحدم باشد

 ***

چای از دهان افتاد ول کن شاید آن فرصت

روزی برای کودکانت مغتنم باشد

 ***

می‌خواستم از بوسه بنویسم هراسیدم

توی کتابم بیتی از این شعر کم باشد

دل نوشته مهدی فرجی

شب برهمه دل‌پذیر