ناخودآگاه دیدن فیلم بی همه چیز از دسته فیلم های ۳۹مین جشنواره فیلم فجر به یاد قطعه یاس و موئر به نام “آگاه” افتادم که می گوید “مردم مردم مردم”. تماشاچی این بار به سراغ فیلم بی همه چیز از محسن قرایی می رود و می خواهیم کمی درباره این فیلم خوش رنگ و لعاب صحبت کنیم.
من “سینما ببین” حرفه ای محسوب نمی شوم اما دوست دارم درباره فیلم هایی که می بینم با دوستانم صحبت کنم و جامعه بزرگی از دوستان من، کاربران ترنجی هستند. تعدادی از فیلم های جشنواره فیلم فجر ۹۹ یا ۳۹مین جشنواره فیلم فجر را تماشا خواهم کرد و اینجا نظر خود را به عنوان یک “تماشاچی” و نه نقاد یا صاحب نظر سینما، عنوان می کنم. همچنین تمام تلاش من بر این است که داستان لو نرود اما اگر شما هم مثل خود من دوست دارید بدون هیچ گونه اطلاعات پیش زمینه ای، فیلم را تجربه کنید؛ پس بهتر است این نوشته را نخوانید.
پوستر فیلم بی همه چیز
ما پیش از این درباره فیلم های ابلق، زالاوا و تک تیرانداز از جمله فیلم های ۳۹مین جشنواره فیلم فجر صحبت کرده ایم. امشب نوبت به یک فیلم پرحاشیه تر با توجهات بیشتر است، فیلمی به نام “بی همه چیز”. این فیلم به وضوح و با جسارت بالایی می خواهد حاشیه را با نام خود آغاز کند. به هر صورت با شنیدن نام این فیلم وسوسه می شوید که داستان چیست.
در ابتدا باید بگوییم که فیلم بی همه چیز با اقتباسی آزاد از نمایشنامه مشهور ملاقات بانوی سالخورده نوشته فردریش دورنمات ساخته شده است. ملاقات بانوی سالخورده (به آلمانی: Der Besuch der alten Dame) نمایش‌نامه‌ای تراژیکمدی اثر نمایش نامه نویس سوئیسی فردریش دورنمات در سال ۱۹۵۶ است.
فیلم بی همه چیز
بدون شک از ابتدای فیلم متوجه می شوید که این فیلم رنگ و لعاب ویژه ای دارد. علاوه بر فیلم برداری با کیفیت اما کم خلاقیت، تصحیح رنگ در صحنه های مختلف به وضوح قابل توجه است. این فیلم را در سالن به روز با کیفیت تصویر و صدای بالا مشاهده کردم و از نظر بصری می توان به راحتی گفت که جذابیت خوبی دارد. در مقابل اما از نظر صوتی یعنی در بخش صدابرداری و صداگذاری نمی توان گفت که خلاقیت ویژه ای را شاهد هستیم. موسیقی متن اما جذاب است و به فضای قدیمی داستان کمک می کند.
برخلاف فیلم تک تیرانداز که در بخش های فیلم برداری، صدا، موسیقی متن و در مجموعه بسته کیفیت صوتی و بصری، موضوع زیادی برای بهبود روایت داستان نسبتا جذاب آن نداشت، اینجا ما یک رویکرد متفاوت را شاهدیم. داستانی نه چندان پخته با معرفی شخصیت هایی که در پیشبرد داستان نقش کلیدی ندارند اما تلاش شده تا حضور آن ها مهم باشد. کلیت صحبت تلاش می کند تا یک تصویر بزرگتر و مفهومی قابل احترام را در قالب یک داستان قابل درک تر برای عموم مردم ارایه کند. در این راه اما به نظر من موفق نیست. این آش همه چیز را برای خوش طعم شدن دارن اما جانیفتاده است.
فیلم بی همه چیز
گریم سنگین باران کوثری در این فیلم به ما یک بازی متفاوت از نام شناخته را ارایه می کند. بازی پرویز پرستویی، هدیه تهرانی، هادی حجازی فر و دیگر نام های قابل توجه در این فیلم قابل توجه است و تا حدود خوبی به ارتباط عمیق تر با شخصیت ها کمک می کند اما همانطور که گفتیم، گزاره های نامفهوم در فیلم سبب می شود که این مجموعه در کنار هم خیلی معنی مشخصی پیدا نکند و تصمیم های شخصیت های داستان آنطور که باید قابل درک نباشد. تصمیم هایی که پیشبرد داستان را به عهده دارند و باید قابل درک تر باشند.
هدیه تهرانی در فیلم بی همه چیز
اگر از داستان کم مایه فیلم بگذریم، کیفیت ساخت فیلم از نظر بصری و صوتی، چهره پردازی، طراحی لباس و موسیقی متن جذاب بود. داستان فیلم بی همه چیز تلاش دارد تا با مثال هایی در متن فیلم به صورت کلی نکوهشی در مقام “تفکر سطحی مردم” و “عمل مردم فریب مسئولین” باشد. همچنین در این بین به منطقه خاکستری اخلاق هم چندین بار ورود می کند. در روایت این داستان می توان گفت که ریتم به خوبی حفظ می شود و خسته نمی شوید. همچنین پیچیدگی های معدود اما مناسبی در فیلم وجود دارد که حدس زدن وقایع را سخت تر می کند و ما آن را دوست داشتیم.
در پایان فیلم وقتی به این فکر می کردیم که در نهایت “بی همه چیز” کیست، پاسخ دلچسبی برای آن پیدا نمی کنیم، گویا کارگردان (و تا حدودی نویسنده) دل خیلی پُری از تقریبا همه شخصیت های داستانش دارد که ترکشش به ما هم می خورد!
فیلم بی همه چیز
شما فیلم بی همه چیز را در جشنواره فیلم فجر ۹۹ تماشا کردید؟ نظر شما چیست؟
اورریتد ترین بخش ترنجی که بهش بها داده نمیشه گیم و سینما 🙂
به یاد قطعه یاس و موئر به نام “آگاه” افتادم
ا بچه ها اقا سین.ا هم رپ گوش میده که 😎🤙🏻
با اسم منشوری میخوان مخاطب جذب کنن!