همانطور که می دانید در ترنجی به جشنواره فیلم فجر ۹۹ می پردازیم و تجربه خود درباره برخی از فیلم های آن را که تماشا می کنیم، با شما به اشتراک خواهیم گذاشت. پس از فیلم ابلق و زالاوا حالا نوبت به تماشاچی فیلم تک تیرانداز رسیده است. فیلمی درباره تک تیرانداز نامی ایرانی، شهید عبدالرسول زرین که در طول جنگ تحمیلی ایران و عراق روایت می شود.
من “سینما ببین” حرفه ای محسوب نمی شوم اما دوست دارم درباره فیلم هایی که می بینم با دوستانم صحبت کنم و جامعه بزرگی از دوستان من، کاربران ترنجی هستند. تعدادی از فیلم های جشنواره فیلم فجر ۹۹ یا ۳۹مین جشنواره فیلم فجر را تماشا خواهم کرد و اینجا نظر خود را به عنوان یک “تماشاچی” و نه نقاد یا صاحب نظر سینما، عنوان می کنم. همچنین تمام تلاش من بر این است که داستان لو نرود اما اگر شما هم مثل خود من دوست دارید بدون هیچ گونه اطلاعات پیش زمینه ای، فیلم را تجربه کنید؛ پس بهتر است این نوشته را نخوانید.
پوستر فیلم تک تیرانداز
فیلم تک تیرانداز از نظر کیفیت ساخت در نظر من بیشتر یک فیلم تلویزیونی است تا فیلم سینمایی. نه اینکه بگویم اصلا برداشت سینمایی خوبی در آن نیست، آغاز فیلم برداری سینمایی خوبی دارد اما به مرور کاملا مشخص است که این کیفیت به صورت پیوسته در طول فیلم وجود ندارد. برای تولید یک فیلم جنگی در دسته بندی اکشن شما به فیلم برداری، صدابرداری و صداگذاری در کنار جلوه های بصری و تدوین رده بالا نیاز دارید. با وجود تماشای این فیلم در سالن سازگار با صدای دالبی و پرده باکیفیت اما به جز چند صحنه محدود (مثلا صدای باران اول فیلم) شاهد استفاده قوی از صدای چندکاناله و فراگیر نیستیم.
همچنین فیلم برداری فیلم در آغاز خیلی خوب و قابل توجه است اما با نمای هوایی بسیار بسیار بی کیفیت در پایان فیلم این تصویر را در ذهن شما تداعی می کند واقعا کمبود امکانات شدیدی (یا به عبارت بهتر کمبود بودجه یا عدم استفاده صحیح آن) برای تهیه این فیلم وجود دارد. نمایی که درباره آن صحبت می کنیم می تواند حماسی بودن فیلم را چند پله ارتقا بدهد و یا در تجربه ما کاملا آن را خراب کند.
جلوه های میدانی و بصری همان چیزی است که از یک فیلم دفاع مقدس که عموما در تلویزیون تماشا می کنید (حال فیلم سینمایی باشد یا تلویزیونی)، انتظار دارید. در حقیقت بزرگترین نقد من به این فیلم می تواند مربوط به کیفیت ساخت شود که به جز چند قسمت کوتاه در فیلم، کیفیتی که باید یک فیلم اکشن جنگی داشته باشد را ارایه نمی کند.
فیلم تک تیرانداز شهید عبدالرسول زرین
تک تیرانداز مشخصا درباره شهید عبدالرسول زرین است، فیلمی قهرمان محور که بی طعنه به عنوان مشابه امریکایی خود که آن هم به عراق اشاره دارد، نیست. از نگاه ملی مشخصا خیلی خوب است که فیلم هایی تولید کنیم و قهرمان های نامی ارزشمند کشور را به الگو جوانان تبدیل کنیم. من از این ایده استقبال می کنم و امیدوارم که در ادامه هم مشابه آن را شاهد باشیم. مثلا من تا کنون درباره این شهید که “بهترین تک تیرانداز” جنگ ایران و عراق است تا کنون اطلاعی نداشتم.
غافلگیری هایی در داستان وجود دارد که من آن را می پسندم. روایت خطی است و تلاش می کند با پس زمینه کوتاهی درباره شخصیت های اصلی، عمق آن ها را در ذهن ما بیشتر کند. البته عجیب این که در طول کل این فیلم حتی ۱ شخصیت زن نداریم. هر چند فیلم جنگی است اما به نظر من چنین توصیفی از جنگ “یک چیز کاملا مردانه” نه صحیح است و نه تصویری است که باید ارایه شود.
نحوه روایت داستان خسته کننده نیست، پیوستگی خوبی در آن وجود دارد. اشاره به لهجه های مختلف از سراسر ایران به ملی‌تر شدن روایت کمک خوبی می کند، هر چند که غلظت آن زیاد نیست اما باز هم بودنش خوب است. البته باید بدانید که مدت قابل توجهی از فیلم به زبان عراقی بوده و زیرنویس فارسی دارد که هر چند درکش خیلی سخت نیست اما موضوعی است که باید بدانید.
من از اینکه فیلم نامه چقدر با اصل اتفاق هایی که رخ داده است اطلاع ندارم و اگر داده جدیدی کسب کنم، به این مطلب خواهم افزود. هر چند سینمایی کردن روایت های براساس واقعیت یا زندگی نامه موضوعی است که در سراسر جهان انجام می شود و موضوعی نیست که بخواهیم به آن نقد وارد کنیم.
کامبیز دیرباز نام شناخته شده بازیگران این فیلم است که در نفش شهید گرانقدر اصفهانی بازی می کند. بازی خوبی دارد و به دل می نشیند. بازیگران دیگر در نقش های خود یک ارایه قابل پذیرش و باور را ارایه می کنند که به نظر من خروجی خوبی است.
به صورت کلی من فیلم تک تیرانداز را برای یک بار تماشا توصیه می کنم اما واقعا تلاش های بعدی در این زمینه باید کیفیت بالاتری داشته باشند و ما بدون شک عناوین باکیفیت تری هم سال های قبل دیده ایم.
حیف وقت!