وقتی که مطلع شدم قرار است نسخه جدیدی از کرش تولید شود، در پوست خود نمی گنجیدم. با ترنجی همراه باشید تا ببینیم که آیا این بازی نام کرش را دوباره سر زبان ها می اندازد؟
اگر کنسول پلی استیشن ۱ و ۲ را داشته اید، مطئنا با شنیدن نام کرش یاد آن دوران خوب می افتید. کرش در آن زمان تقریبا نمادی برای بازی های ویدیویی بوده , اکنون این نسخه ریمستر سه بازی از دنیای کرش را در خود جای داده که با توجه به برچسب قیمتی ۴۰ دلاری، واقعا به صرفه است. این بازی با ناتی داگ شروع شد و کمی جلو رفت اما بعد از مدتی با اکتیویژن به ثمر نشست.
کرش همان شخصیت خل و چل (!) و با مزه ای است که از زیر دست آزمایش های پروفسوری دیوانه و روانی در می رود و در جزیره و یا سرزمینی به گشت و گذار می پردازد. نکته منفی بازی دقیقا همینجاست که یک گیمر مطمئنا چندین بار این داستان ها را هم دیده است و هم تجربه کرده است و دیگر نیازی به تجربه دوباره آن ندارد. کرش همان گیم پلی سابق را که روی دوال شاک های اولیه تجربه می کردیم به دوال شاک ۴ آورده و این قسمت را به پاشنه آشیل بازی تبدیل کرده. این موارد موجب می شود که بازی به جای سرگرم کننده بودن، به تقلایی بی پایان شبیه شود. ممکن است خیلی ها از این سادگی لذت ببرند اما من و چندین نفری که درباره بازی نظرشان را پرسیدم، نه!
نکته ای که در مورد همه کرش ها صادق است، چه قدیمی و چه جدید، این است که شما را تا جایی که بتوانید پای خودش نگه می دارد و نمی گذارد از بازی دل بکنید. اگر سادگی را کنار بگذاریم و از آن صرف نظر کنیم، گیم پلی بازی کرش ریمستر شده را می توان با کلمه نوستالژی مدرن شده توصیف کرد.
با تجربه بازی به گذر زمان پی می برید و به این نتیجه می رسید که المان های که شاید تا همین چند سال گذشته جدید بوده اند و حتی برخی با نوآوری ها ترکیب می شدند، چقدر قدیمی شده اند. جلو برو، عقب برو، بپر و ضربه بزن، دستوراتی هستند که نیمی از تجربیات ما را در انجام بازی ها تشکیل داده اند و بعد از تجربه این بازی می فهمید که دیگر قرار نیست در ادامه و در بازی های آینده که حرف از نوآوری و رزولوشن ۴K می زنند، این دستورات را ببینیم. با جمع بندی این موارد واقعا به این نتیجه می رسیم که زمان در بازی های ریمستر شده بسیار مهم است. عناوین بزرگ ریمستر شده مانند Call of Duty: Modern Warfare Remastered هرگز ضعفی به نام تاریخ مصرف گذشتن را به کاربر القا نمی کنند.
گرافیک بازی آنقدر خوب است که شاید کل ضعف های گیم پلی را بپوشاند و تجربه گرافیکی خاصی را به کاربر ارائه دهد. نکته اینجاست که Vicarious Visions، سازنده بازی، تمام تار و پود های بازی و هرچه که بازی دارد و ندارد (!) را بازسازی کرده و خواسته که کرش را باکیفیت تر ببینیم و از بازی لذت ببریم. گرافیک بازی به طرز عجیب و خارق العاده ای با استاندارد های امروزی همخوانی دارد و در بعضی مواقع از استاندارد ها هم فراتر ظاهر می شود و سازندگان تمام سعی خود را کرده اند که به اتمسفر کرش لطمه وارد نکنند و در این امر موفق بوده اند.
مدل های ابتدایی کاراکتر ها جای خود را به حیوانات و موجودات واقع گرایانه داده اند. سیستم نورپردازی با بافت های از نو طراحی شده، ما را به یاد انیمیشن های سطح اول پیکسار و شرکت های انیمیشن سازی می اندازند. امکان بازی با آنالوگ هم محیا است که با توجه به ضعف بازی در این قسمت به سسراغ D-Pad می روید و جالب اینجاست که بازی با D-Pad شکل منطقی تری به بازی می دهد اما همچنان گیم پلی مشکلاتی که به آن ها اشاره شد را دارد.
Crash Bandicoot N’Sane Trilogy، کرش را به گرافیک چشم نواز نسل هشتم می آورد و با توجه به برچسب قیمت ۴۰ دلاری، باید گفت که بهترین ۴۰ دلاری است می توانید که برای یک بازی در اوضاع کنونی بپردازید.
نظر شما در مورد Crash Bandicoot N’Sane Trilogy چیست؟ نظرات خود را با ما به اشتراک بگذارید.
