یک مرد در نیوجرسی کم کم به صورت و دست هایی که زمانی متعلق به یک غریبه بود عادت می کند، صورتی که بعد از گذشت شش ماه از عمل پیوند، دیگر عضوی از بدن خود او حساب می شود. جو دی مئو، ۲۲ ساله، سومین فردی است که پیوند صورت و دو دست انجام می دهد و پزشکان می گویند او اولین کسی است که هر سه عضو را با موفقیت پذیرفته است. توجه: این مطلب شامل تصاویر و توصیفات دلخراش است. لطفاً در صورت صلاح دید بخوانید.
به نقل از globalnews، دی مئو از ماه اوت گذشته که پیوند صورت و دو دست را انجام داده است، خودش غذا می خورد و لباس می پوشد، و اکنون یاد گرفته است که چگونه با صورت جدید خود چشمک بزند، لبخند بزند و ابروهایش را بالا بیندازد. او همچنین در حال تلاش برای فشار دادن و گرفتن شی با دست ها و بالا آوردن شست خود به نشانه لایک است.
وی در مصاحبه اخیر خود با Associated Press گفت: “من می دانستم مثل یک کودک همه چیز را باید از اول یاد بگیرم. باید انگیزه، صبر و حوصله زیادی داشته باشید و باید در همه کارها قوی بمانید.”
این یک بازگشت بزرگ برای دی مئو بوده است، که در یک حادثه شدید رانندگی در سال ۲۰۱۸ زندگیش دگرگون شد. او در حالی که در حال برگشت از شیفت شب از محل کار به خانه بود، ماشینش به تیرک تلفن برخورد می کند، واژگون می شود و در شعله های آتش منفجر می شود.
راننده دیگری او را از ماشین بیرون می کشد، اما او دچار سوختگی وحشتناک درجه سه در ۸۰ درصد بدن خود شده بود. پزشکان وی را برای چند ماه به کمای مصنوعی فرستادند در حالی که چندین پیوند پوست و ۲۰ عمل جراحی ترمیمی را انجام می دادند تا بتوانند تا هر کجا که می شود او را از این وضعیت نجات داد.
پزشکان دی مئو سرانجام پذیرفتند که هرگز قادر نخواهند بود صورت و دست های او را به طور کامل ترمیم کنند، بنابراین تصمیم گرفتند گزینه پرخطری را انتخاب کنند: پیوند.
بر اساس آمار اتحادیه شبکه مشترک پیوند اعضا (UNOS) ( که بر سیستم پیوند ایالات متحده نظارت می کند)، جراحان حداقل 18 پیوند صورت و 35 پیوند دست در سراسر جهان انجام داده اند. با این حال، فقط دو تیم تا به حال سعی کرده اند پیوند صورت و دو دست را همزمان انجام دهند، و هیچ یک کاملا موفق نبودند.
دکتر دیوید کلاسن، مدیر ارشد UNOS به خبرگزاری AP گفت: ” در دنیای پیوند، این جور پیوندها، از عجیب ترین پیوندها هستند.”
پیوند صورت و دو دست اولین بار در فرانسه در سال ۲۰۰۹ اتفاق افتاد که متاسفانه بیمار پس از حدود یک ماه بر اثر عوارض پیوند جان خود را از دست داد.
بیمار دوم چارل ناش آمریکایی بود که یک شامپانزه صورت او را له کرده بود. عمل او در سال ۲۰۱۱ انجام شد. وی در نهایت صورت پیوندی را حفظ کرد اما بدنش پس از چند روز دست ها را پس زد.
پزشکان دی مئو از سال ۲۰۱۹ جستجوی خود را برای اهدا کننده آغاز کردند اما تا اوت ۲۰۲۰ که بیشتر به خاطر همه گیری کرونا بود، پیشرفتی حاصل نشد. با این حال، بعد از آن که اهدا کننده پیدا شد، روند کار خیلی سریع پیش رفت.
دکتر ادوارد رودریگز، رئیس تیم پزشکی NYU Langone گفت: ” احتمال موفقیت ما بر اساس آنچه که سابقه این دست پیوندها به ما نشان می دهد، خیلی کم بود. اینطور نیست که این پیوند بارها انجام شده باشد و ما برنامه ای داشته باشیم و طبق دستورالعمل ها پیش برویم.”
جراحان هر دو دست دی مئو را قطع کردند و سپس از وسط ساعد دست های جدید را جایگزین کردند. هر دست باید از طریق عصب ها، رگ های خونی و تاندون ها با استفاده از بخیه هایی به نازکی مو به هم متصل می شدند.
در مرحله بعد، رودریگز و تیمش پیوند تمام اعضای صورت را شروع کردند. از جمله ابروها، بینی، پلک ها، لب ها، گوش ها و تمام استخوان های زیرین صورت. کل روند پیوند ۲۳ ساعت طول کشید.
رودریگز در خبر جدیدی از NYU Langone گفت: ” جو یک نمونه ایده آل برای این عمل بود. او انگیزه ای زیادی داشت و حاضر بود برای بازیابی استقلال از دست رفته اش پس از تصادف، هر کاری بکند.”
دکتر بودان پوماهاک جراح ساکن بوستون که آخرین عمل پیوند صورت و دست را در سال ۲۰۱۱ انجام داده بود، گفت که به شدت تحت تاثیر نتیجه این عمل قرار گرفته است.
او به خبرگزاری AP گفت: ” این واقعیت که آن ها با وجود تمام مشکلات توانستند موفق شوند، بسیار خارق العاده است، من می دانم که عمل پیوند صورت و دو دست به طور همزمان خیلی پیچیده ایست. این موفقیت خیلی بزرگ است.”
این چهارمین بار بود که رودریگز سرپرستی پیوند صورت را به عهده داشت و اولین بار بود که پیوند دست انجام می داد. او گفت: ” اساسا می دانستم که این عمل نیز مانند پیوندهای قبلی صورت موفقیت آمیز خواهد بود.”
دی مئو باید تا آخر عمر دارو مصرف کند تا بدنش پیوند را پس نزند. این داروها باعث می شود آسیب پذیری او نسبت به عفونت بالا رود و همیشه این خطر وجود دارد که بدن او، صورت و دست های پیوندی را پس بزند.
کلاسن از UNOS گفت: “هرگز از این خطر خلاص نخواهید شد. پیوند برای هر بیمار فرآیندی است که تا مدت ها آثارش با او باقی می ماند.”
رودریگز می گوید که تا اینجای کار از پیوند دی مئو بسیار راضی است و تا به امروز هیچ نشانه ای از پس زدن وجود ندارد. او اضافه کرد: ” این برای همه ما بسیار خوشایند است. احساس غرور و افتخار می کنیم.”
دی مئو می گوید از زمان مرخص شدن از بیمارستان در نوامبر سعی کرده تا آنجا که ممکن است زندگی خود را از سر بگیرد. او با والدینش زندگی می کند اما کم کم عادت می کند که کارهایش را خودش بکند. وی همچنین در طول روز ساعات زیادی را به توانبخشی اختصاص داده است که شامل فیزیوتراپی، کاردرمانی و گفتاردرمانی می شود. او اضافه کرد: ” توانبخشی برنامه فشرده و سختی بود. بخش سخت کار این است که کارها را باید دوباره خودم انجام بدهم.”
اریک راس، متخصص فیزیوتراپی (سمت چپ) روز دوشنبه 25 ژانویه 2021 در NYU Langone نیویورک، وزنه برداری جو دی مئو را تماشا می کند.
او که قبل از حادثه بدنسازی کار می کرد، دوباره به وزنه برداری برگشته است. همچنین بیلیارد و گلف را از سر گرفته است و با سگش بازی می کند. اینها چیزهای کوچکی هستنند که باعث می شوند سفر طولانی خود را برای بهبودی ادامه دهد.
او گفت: ” وقتی شما شانس جدیدی در زندگی پیدا کرده اید، نمی توانید به این راحتی تسلیم شوید.”
اوف 😐 ولی خوب شده خداییش