نمایش الگوی تنهایی در مغز توسط دانشمندان

شاید برای شما جالب باشد که “الگوی” عصبی ممکن است نحوه پاسخگویی ما به احساس انزوای اجتماعی را منعکس کند. یک مطالعه جدید نوعی الگو را در مغز افراد تنها نشان می دهد که اساسا آنها را براساس تغییر حجم مناطق مختلف مغز و همچنین بر اساس نحوه ارتباط آن مناطق با یکدیگر در شبکه های مغزی، متمایز می کند. بیاید درباره نمایش الگوی تنهایی در مغز توسط دانشمندان صحبت کنیم.

الگوی تنهایی در مغز

این تعطیلات برای بسیاری از افراد یک تعطیلی توام با تنهایی خواهد بود زیرا فاصله اجتماعی ناشی از COVID-19 همچنان ادامه دارد و درک چگونگی تاثیر انزوا بر سلامتی ما حائز اهمیت است. یک مطالعه جدید نوعی الگو را در مغز افراد تنها نشان می دهد که اساسا آنها را براساس تغییر حجم مناطق مختلف مغز و همچنین بر اساس نحوه ارتباط آن مناطق با یکدیگر در شبکه های مغزی، متمایز می کند.

تیمی از پژوهشگران، داده های MRI ، ژنتیک و ارزیابی روانشناختی تقریباً 40،000 فرد میانسال و مسن داوطلب را که در بانک اطلاعات پزشکی انگلستان موجود بود، مورد مطالعه قرار دادند. آنها سپس داده های MRI شرکت کنندگانی را که اغلب احساس تنهایی می کردند با کسانی که چنین  احساسی نداشتند، مقایسه کردند.

محققان چندین شاخصه ی متفاوت در مغز افراد تنها پیدا کردند. تصاویر به دست آمده از  این مغزها نشانگر تمرکز بر شبکه پیش فرض بود؛ شبکه پیش فرض مجموعه ای از مناطق مغز است که درگیر افکار درونی مانند یادآوری و خاطره پردازی ، برنامه ریزی برای آینده ، تخیل و تفکر درباره دیگران است. محققان دریافتند شبکه های پیش فرض افراد تنها بسیار قوی تر به هم متصل شده اند و به طور شگفت آوری حجم ماده خاکستری آنها در مناطق شبکه پیش فرض بیشتر است. تنهایی با تمایزهای موجود در فورنیکس نیز ارتباط دارد؛ فورنیکس مجموعه ای از رشته های عصبی است که سیگنال ها را از هیپوکامپ به شبکه پیش فرض منتقل می کند. در افراد تنها ، ساختار این دسته تارهای عصبی بهتر حفظ شده است.

ما هنگام یادآوری گذشته ، تصور آینده و یا فکر کردن درباره ی شرایط فرضی ، از شبکه پیش فرض استفاده می کنیم. این واقعیت که ساختار و عملکرد این شبکه با تنهایی ارتباط مستقیم دارد ، ممکن است به این دلیل باشد که افراد تنها برای غلبه بر انزوای اجتماعی خود بیشتر از تخیل ، خاطرات گذشته یا امید به آینده استفاده می کنند.

ناتان اسپرینگ ازموسسه مغز و اعصاب مونترال از دانشگاه مک گیل و پژوهشگر اصلی این مطالعه، می گوید:

“در صورت عدم وجود تجارب مطلوب اجتماعی ، افراد تنها ممکن است نسبت به افکار درونی مانند یادآوری یا تصور تجارب اجتماعی تمایل بیشتری داشته باشند. می دانیم که مناطق شبکه پیش فرض مغز تسهیل کننده ی این توانایی های شناختی است .بنابراین این تمرکز بیشتر بر تفکرات درونی و احتمالاً تجارب اجتماعی خیالی ، به طور طبیعی عملکردهای مبتنی بر حافظه را در شبکه پیش فرض درگیر می کند. “

تنهایی به طور فزاینده ای به عنوان یک عامل اصلی اختلال در سلامتی شناخته می شود و مطالعات قبلی نشان داده است که در افراد مسنی که تنها هستند، خطر کاهش شناختی و زوال عقل بیشتر است. پی بردن به  اینکه  تنهایی در مغز چه الگویی دارد، می تواند کلید مهمی برای جلوگیری از بیماری های عصبی و ایجاد روش های درمانی بهتر باشد.

دانیل بزداک محقق موسسه ی اعصاب و هوش مصنوعی کبک و نویسنده ی ارشد این مطالعه می گوید:

“ما به تازگی شروع به درک تأثیر تنهایی بر مغز کرده ایم. گسترش دانش ما در این زمینه به ما کمک می کند تا ضرورت کاهش تنهایی را در جامعه امروزی بهتر درک کنیم.”