دلیل اصلی ترس از چالش مومو چیست؟ فقدان تفکر انتقادی

شرور واقعی “چالش مومو” کیست یا چیشت؟ خیلی ساده باید بگویم ترساندن و فقدان تفکر انتقادی به حقه های اینترنتی مثل چالش Momo کمک می کند. در حقیقت دلیل اصلی ترس از چالش مومو را می توان “فقدان تفکر انتقادی” دانست. جایی که باید به جای “شنیدن و ترسیدن” ابتدا تحقیق کنیم. تحقیق کردن لزوما جستجو در اینترنت و باز کردن هر صفحه و باور کردن آن نیست. باید ببینید که آن منبع بر چه مبنا و چه منبعی این ادعا را مطرح می کند.

دلیل اصلی ترس از چالش مومو

این مقاله توسط دکتر Christopher Dwyer که یک محقق فوق دکترا در دانشگاه ملی ایرلند شهر گالوی است، نوشته شده است. هر کجا از ضمیر اول شخص استفاده می شود مربوط به نظر ایشان خواهد بود.

من باید صادقانه بگویم، در حالی که بسیاری از افراد دلواپس برای تسکین آه می کشیدند، من وقتی شروع به حل کردن حقه “Momo Challenge” کردم، خندیدم. مطمئن نیستم که توسط یک یا چند نفر عمداً مهندسی شده است یا غیر از این است، یا از طریق وحشت گسترده توجه را جمع می کند. با این حال، من می دانم که این کار درخشانی را در بیان اینکه چرا به “تفکر انتقادی” نیاز داریم، انجام داد.

برای کسانی که نمی دانند چالش Momo چیست باید بگویم که می تواند به یک بازی اشاره داشته باشد. این بازی شامل ارسال پیام از یک پروفایل WhatsApp یا سایر اشکال رسانه های اجتماعی است که پیام های تصویری نگران کننده ای را برای ترغیب خوانندگان به خودزنی یا بدتر از آن ارسال می کند. یا از طریق پیام های تصویری Momo به پیام های ناخواسته کودکان از طریق فیلم های مناسب برای بچه ها در YouTube خود را نشان می دهد.

چالش مومو / Momo challenge چیست؟

ظاهرا، این بازی قبلا با تقریبا ۱۳۰ مورد خودکشی در روسیه مرتبط شده بود، که به طرز مشکوکی با یک حقه اینترنت دیگر مطابقت داشت. مطمئناً والدین و افرادی که در همه جا مسئول فرزندان بودند، برای این چالش نگران بودند. چگونه ممکن است چنین چیزی وجود داشته باشد؟ پس از بررسی پیچیدگی های داستان مشخص شد که اینطور نبود.

واکنش ها به چالش آنلاین از طریق احساسات انجام می شد. هیچ کس به آنچه که ارسال می کردند فکر نکرد. حتی “اینفلوئنسرها” و “افراد مشهور” وجود داشتند که از مردم عادی خواستار تماس با YouTube و سایر پلتفرم های آنلاین بودند تا رسانه های خود را بهتر اداره کنند

والدین، ​​افراد مسئول کودکان و کسانی که هیچ ارتباطی با کودکان ندارند درباره این چالش در شبکه های اجتماعی پست هایی منتشر کردمد. این پست ها بر اساس همه چیز از ترس گرفته تا “نشانه گذاری ارزش” بود، در حقیقت همه چیز به جز تفکر انتقادی. بیشتر این موارد مربوط به اولین برداشت افراد بود زیرا مطمئناً هیچ ارتباطی با تحقیق نداشت.

“حس ششم” شما همیشه نظر خود را به شما ارائه می دهد، اما این که آیا این نظر مبنای شواهد دارد، به قضاوت و تأمل شما بستگی دارد. “حس ششم” این برداشت است. بنابراین، بیایید اولین حس ششم و برداشت اولیه من از هیاهو در مورد چالش Momo را بررسی کنیم. من به دو چیز فکر کردم:

1. ۱- این تصویر ترسناک مدتی است که منتشر شده است.
2. ۲- تعجب نمی کنم.

چالش Momo

این تصویر ترسناک مدتی است که منتشر شده است

همانطور که از آن زمان آموخته ام، آن “عکس وحشتناک” در واقع مجسمه ای است که توسط Keisuke Aisawa در سال ۲۰۱۶ ایجاد شده است. خوانندگان عادی این وبلاگ می دانند که من کمی علاقه مند به وحشت هستم، بنابراین شاید در یک گروه بی نظیر باشم که “Momo” را از لینک های مرتبط با creepypasta، داستان ها ، فیلم ها و غیره شناسایی می کند.

برای آن دسته از شما که با creepypasta آشنا نیستید، فکر کنید داستان آماتور با آن داستان های کوتاه نامه های زنجیره ای مطابقت دارد که ما در دهه 90 برای ما ایمیل می کردیم. نکته این است که مومو (مجسمه) و داستان او (یعنی ترغیب افراد آسیب پذیر به خودآزاری) برای کسانی که مدتی است مشغول انجام کارهای آنلاین هستند و بسیار دور از ذهن نیست (به عنوان مثال نهنگ آبی، یا بازی خودکشی روسی) بنابراین، بر اساس این برداشت اگر این چالش Momo کودکان را مجبور به خودزنی می کرد، پس چرا اکنون فقط در معرض دید عموم قرار گرفته است؟

من تعجب نمی کنم

کودکان قابل تأثیر هستند، مطمئناً. اما، آیا آنها آنقدر قابل تأثیر هستند که بتوانند چیزی شبیه به این را به اجبار مجازی انجام دهند؟ خوب، همه ما داستان های ترسناکی از مصرف مواد سفید کننده و سایر مواد از زیر ظرفشویی در کودکان شنیده ایم.

بنابراین، از روی ناآگاهی قابل قبول است؛ اما حتی اگر به آنها یاد داده نشده باشد، این هنوز تضمینی نیست که تبدیل به یک وحشت بزرگ و اتفاقهای نامناسب شود. به یاد بیاورید کاری که نوجوانان (و بعضی از بزرگسالان) چند سال قبل با غلاف های شوینده انجام می دادند (که به طور خاص، همچنین به عنوان یک حقه شروع شد و “از قضا” متعاقباً تبدیل به چیزی که مردم واقعاً با آن درگیر شدند …).

ترکیب ناآگاهی و عدم راهنمایی والدین و داستان Momo کاملاً منطقی به نظر می رسید که این چالش را محتمل کند و متأسفانه مرا تعجب نمی کرد. (به همین دلیل ما در ترنجی سعی در بالا بردن آگاهی نسبت به چالش Momo داریم)

چالش Momo

چه چیزی درباره چالش مومو مرا تعجب کرد

بعد از اولین برداشتم، آن را جستجو کردم. گرچه تعجب هم نمی کردم، اما هیچ یک از آنها برای فریب کودکان مناسب به نظر نمی رسید. فقط چند داستان ترسناک که قبلا شنیده بودیم و با هم آمیخته شده بودند. تعداد زیادی از “نسخه های مختلف” آن وجود دارد و هیچ مثال مشخصی وجود ندارد. توصیفات مبهم اینجا و آنجا؛ و هیچ مدرکی در مورد خودکشی و صدمات ناشی از خود ندارد.

اما آنچه باعث تعجب من شد میزان چگونگی عملکرد آن و بیشتر، این که چرا والدین زودتر به “اعتبار” این گزارش نگاه نکردند. حتی وقتی والدین آن را جستجو کردند، باز هم طعمه حقه بازی شدند. به عنوان مثال، برخی از والدین گزارش کردند که فرزندانشان از همه صحبت های “Momo” ناراحت شده اند و با جستجوی آنلاین آن، گرفتار هیجان منفی زیادی شدند. آنها ترسناک بودن چالش را فهمیدند و به نظر می رسید که این امر نیاز به هیچ گونه شواهد واقعی نداشت.

باز هم، این واکنش ها تا حد زیادی تحت تأثیر احساسات بود. خوانندگان عادی این وبلاگ می دانند که یکی از مهمترین قوانین تفکر انتقادی، کنار گذاشتن احساسات ماست. دیدگاه سازگار با مجموعه وسیعی از تحقیقات در مورد تأثیر منفی احساسات در تصمیم گیری (به عنوان مثال Kahneman and Frederick، 2002؛ Slovic et al.، 2002؛ Strack، Martin، and Schwarz، 1988).

من به گزارش خندیدم

نه به این دلیل که بچه های ما را فریب می دادند، بلکه به این دلیل که بزرگسالان بودند که فریب می خوردند! اگر خودمان این کار را نکنیم، چگونه انتظار خواهیم داشت که فرزندان و یا دانش آموزانمان انتقادی بیندیشند؟

یکی از بهترین عناوینی که من دیدم به این داستان می پردازد از Irish Times منتشر شد و با تیتر:

“حقه “Momo challenge” رسانه ها، پلیس و مدارس را به شدت بی پناه می کند”

و زیر تیتر تحت عنوان:

“بزرگسالان باید کار بهتری در مقابل ارزیابی تهدیدهای واقعی و تخیلی داشته باشند “.

تحوه نگارش در اینجا هم جالب است و هم مهم. به استفاده از کلمات “ارزیابی” و “بی پناه” توجه کنید. آنها حاکی از یک نکته مهم هستند: عدم توانایی ارزیابی انتقادی والدین، ​​معلمان، رسانه ها (یا به عبارتی بزرگسالان در همه جا) در معرض بی پناه شدن قرار دارند. تمام ترس و نگرانی غیرضروری را که دقیقه به دلیل “هیچ چیز” ایجاد شده است را تصور کنید.

چالش Momo را چطور پشت سر بگذاریم؟

آنچه خنده دار نیست، تعداد والدینی است که تصمیم گرفتند به طرز ناجوری “خودزنی و خودکشی” را برای فرزندان خیلی کوچک خود توضیح دهند. نمی توانستم تصور کنم حتی بخواهم در مورد آن با کودک شش ساله بحث کنم و سعی کنم آنها چنین مفاهیمی را جذب کنند.

این نباید اتفاق بیفتد اما با این وجود، مهم است که توجه داشته باشیم که این چالش مومو واقعی نیست. برخی می خواهند همه اینها را، یعنی ترس و نگرانی و هر چیز دیگری که با Momo مرتبط است، به گردن یک فرد یا گروه خاص بیندازند. اما در اینجا هیچ شرور قابل تشخیصی وجود ندارد. فقط عامل ترس و وحشت را می توان سرزنش کرد و این همان فقدان تفکر انتقادی است.

شما با چالش مومو رو به رو شدید؟ نظر شما درباره ترس حاصل از آن چیست؟