مطلب ساعت ۲۴ : کیک‌پزی به روش مهندسی‌وار

تا به حال فکر کرده‌اید اگر دستگاهی همچون مخلوط‌کن‌های بزرگ شیرینی‌پزی اما در اندازه انسان وجود داشت چه اتفاقی می‌افتاد؟ شما دوست داشتید کدام شخصیت‌ها را با هم ترکیب کنید؟ در ادامه با سحر همراه شوید تا نتیجه‌ی مخلوط شدن یک مهندس و یک شیرینی‌پز را از دید بهتری به تماشا بنشینید!

مهندس در مخلوطی دلپذیر با یک شیرینی‌پز! هیجان‌انگیز است نه؟ حال چه اتفاقی می‌افتد اگر مهندس‌ها یک روز تصمیم به کیک پختن کنند؟ مسلم است که نتیجه کار دیگر همان کیک‌های معمولی همیشگی نیست, حتی کیک‌های هنری و پرزرق و برق هم نیست. شاید در نگاه اول کمی غیرهنری و عجیب به نظر برسند اما با کمی تامل و درایت متوجه خواهید شد چیزی که روبه‌روی شماست یک شمایل مهندسی‌وار است.

کیک‌هایی که قرار است در ادامه از دیدن آن‌ها لذت ببرید احتمالا کیک‌هایی نخواهند بود که در مراسم عروسی, تولد و یا رویدادهای خاص آن‌ها را ببینید. بلکه نمونه‌هایی از خلق هنر هستند که تماما با اصول مهندسی مطابق شده‌اند. به احتمال زیاد شما هیچوقت این نمونه‌ها را سفارش نخواهید داد چرا که اول افراد زیادی نیستند که بتوانند با این میزان از دقت کار کنند و دوم آنقدر نمونه‌های پرزرق و برق‌تری موجود هستند که اصلا یادتان هم به این نمونه‌ها نخواهد افتاد.

با این مقدمه که قرار است تصاویری بسیار زیبا به تماشا بنشینیم به ادامه مطلب سفر می‌کنیم:

۱. 

۲. 

۳. 

۴. 

۵. 

۶. 

۷. 

۸. 

۹. 

۱۰. 

۱۱. 

۱۲. 

۱۳. 

۱۴. 

۱۵. 

۱۶. 

۱۷. 

۱۸. 

۱۹. 

۲۰. 

۲۱. 

۲۲. 

۲۳. 

من و همسر سابقم بعد از این که هواپیمای لندن به پاریس به زمین نشست، از هم طلاق گرفتیم!
وقتی هواپیما از لندن بلند شد، یاد حرف مادرم افتادم، مادرم یکی از مهماندارهای پرسابقه خطوط هوایی بود، اون قدر به هواپیما علاقه داشت که تمام مثال‌های زندگی رو از هواپیما می‌زد.
اون می‌گفت یک مرد باید مردونگیش رو توی چاله‌های هوایی نشون بده، درست زمانی که هواپیما به شدت داره تکون می‌خوره و معلوم نیست چند دقیقه بعد تو شعله‌های موتور هواپیما داره جزغاله میشه یا این که داره پاستا با سس آلفردو میل می‌کنه، اون وقته که باید دست همسرش رو محکم بگیره و با اعتماد به نفس بگه، عزیزم، نگران نباش!
سختی‌های زندگی هم درست مثل همینه…
اما تنها چند دقیقه بعد از این که هواپیمای ما لندن رو ترک کرد، افتادیم توی یه چاله هوایی!
شوهر بزدل من پاهاش به شدت می‌لرزید، شلوارش را کاملا خیس کرده بود، لپ‌هاش گل افتاده بود و در حالی که محکم دسته‌های صندلی رو گرفته بود فریاد می‌زد، خلبان! خلبان! الان سقوط می‌کنیم؟
اون زمان بود که دستش رو گرفتم و بهش گفتم، عزیزم، نگران نباش، به زودی می‌رسیم پاریس و دیگه هیچ وقت ما هم رو نمی‌بینیم!
تو چی؟ از چاله‌های هوایی می‌ترسی؟
خب، من هیچ وقت دوست نداشتم سوار هواپیما بشم!
اما نه از ارتفاع می‌ترسیدم نه از سقوط کردن.
فقط وسط تکان‌های شدید چاله های هوایی کسی رو نداشتم که دستش رو محکم بگیرم و بهش بگم، عزیزم، نگران نباش!
چاله‌های هوایی تنهاییم رو محکم‌تر می‌کوبه تو سرم!

نویسنده: “آنتارکتیکا، هشتاد و نه درجه جنوبی” از “روزبه معین”

شب آرام